Koca bir yıldız kaydı. İz bırakarak gitti. Allah mekanını cennet eylesin. Toplumu kucaklanmasını bilen bir değerdi. Lokman Yıldız’dan bahsediyorum. Onsuz Karadağlar yetim kaldı. Şimdi Karadağ savaşlarını kim anlatacak? Tonya’ya kim sahip çıkacak. “Ben Tonya’nın has delikanlılarındanım. Annem benim beşiğimi mavzerin kayışıyla sallardı.” esprileri, güleç yüzü gözümün önünden hiç gitmiyor. Onun gayretleri ile Sivritepe’ye Şehitler Abidesi dikildi. Şimdi Şehitler Abidesi de yetim kaldı.
Lokman Bey’in her tarafta arkadaşı vardı. Beşikdüzü’nde onlarca arkadaşı peşinden gözyaşı döktü. Cemal Aksoy ve Ali Kemal Bozbaş’a başsağlığı diliyorum. Onlar arkadaş değil can kardeştiler. Yüreklerinden bir parça koptu. Acılarına ortak olmak istiyorum. Sevgili eşine ve oğluna Allah sabırlar ihsan eylesin. Sevgili arkadaşlarımın ardından başsağlığı yazısı yazmak bana da acı veriyor. Oldum olası böyle yazılar yazmak zoruma gider. Kim bilir benim için de birileri kalem oynatır mı?
Tüm arkadaşlarıma başsağlığı diler sevgi ve saygılar sunarım.
