Evimizin avlusunda, gövdesini iki kişinin ancak kucaklayabileceği yaşlı bir armut ağacı vardı. Göğe uzanan yaşlı dallarına bayram günleri kalın urganla salıncaklar kurardık.
Eğlence olması bir yana, ortaokul yıllarındaki bizim için tuhaf bir sınanma aracıydı salıncak. Bulutlara çıkmak, pilot olmak, asker olmak için, uçak simülatörü olurdu o.
Harp Okulu sınavında sanki: “Paşam! Gel şu salıncakta birkaç kez sallanıver, başın dönmez bulanmazsa miden, savaş uçağı pilotu yaparız seni” diyeceklerdi bize. Hatta aynı salıncağın halatına 2-3 metre tırmanmışsak, yukarıda cakamız, rütbeli komutanlardan da âlâ olurdu, çocuktuk…
*
Türkiye uzay Ajansı (TUA) Milli Uzay Programı kapsamında, ilk astronotumuz olmaya aday binlerce gönüllü başvurdu.
Tıp, Mühendislik, ileri düzeyde İngilizce bilme yanında, yer çekiminden bağımsız izole ortamda uzun süre kalabilme, fiziki ve psikolojik ani değişkenlere uyum sağlayabilme gibi yüzlerce özellik arandı bu gönüllüler arasında.
Alper Gezeravcı tecrübeli bir F16 pilotu ve Cihan Atasever Roketsan’da görevli, alanında uzman bir mühendis.. Onlar bu zorlu aşamaları geçebilen iki insan…
*
Zaman hangi birimizi, bir şekilde zorlu imtihana tabi tutmuyor ki?
Hatay’da depremzedeyiz, Ukrayna’da Sudan’da savaştayız, Lübnan’da yokluk içindeyiz, bir dert ile, hastalık ile muhatabız, bir murad üzere eğitim yolundayız misal herbirimiz.
Çilehanesinde zikrini talim eyleyen zakir gibi, zorludur ve geçme bilmez zaman. Bunun için maharet gerekir. O cehennem bile, gül gülistan cennet bahçesine çevrilebilir. Belki de bunu bilemez, çünkü daha çocuktur insan.
Vatan için düşmana, doymak için açlığa, aşk için ayrılığa, tahsil için, cehalet dikenlerini yoldan tek tek ayırmaya ihtiyaç yok mudur?
Biraz sabır, biraz emek, biraz gayretle çalışmaya azmederse salıncaktaki o çocuklar, gün gelir uzanıp da yıldızlara dokunabilirler. Hayal değil…
Selam ile…
