YIL SONU MÜSAMERE, BAYRAMLIK -2-

Türkçe öğretmenimiz, elinde fotoğraf makinesi ile sahnenin sağında, protokolün önünde ve ayaktadır. Şahsi konuşmalar sunuma mani olmaya başlayınca işaret parmağını dudağına götürüp; ihtimaldir ki o tanıdığına “sen bari yapma!” deyiverir kaş göz işaretleriyle.

Sonra fotoğraf makinesinin ışık ve netlik ayarını yapar, ceketinin önünü ilikler, protokolden göz temasıyla onay alarak, sahne yönüne iki adım atar. Deklanşöre basar. Otuz altılık pozdan iki tane harcar ve maksat artık hasıl olmuştur.

Ayrıca bu anı sabitlemek isteyen diğerleri, görevleri bitince yan yana, veya hazırolda, benzer duruşta; mutluyken bile gülmemeye dikkat ederek poz verir, en son ayrılınırken salondan.

Bir diğer Türk dili ve edebiyatı öğretmenimiz, ardından sahneyi alır elektro sazıyla; tekrar ve tekrar provası yapılmış Trt repartuarından şarkı veya türküyü bir öğrenci seslendirirken ona eşlik etmek için…

İzleyicilerden bazıları eğilir yanındakinin kulağına “Biliyor musun o bağlama çalan öğretmen var ya bizim oğlan ile arasında yaş farkı ancak 5 – 6, demek ki akıl yaşta değilmiş…” derken sözler alkış sesine karışır.

“Komedi dans üçlüsü” parodisi ile, radyo ve tv’de göremediğimiz arabesk ile dönemin taverna müziğini, yine onların cümlelerinde, satır aralarında duyarız.

Konuşma, şiir, türkü, horon ve parodilerle son bulur gece. Vakit çok geç, yani 11:00 gibi olunca salonun ışıkları söner. Beyaz gömlekli, siyah pantolonlu ve siyah etekli görevli öğrenciler, keşanlı peştamallı horon ekibi ve dahi ablalar bazen biz ‘küçük ağabeyler’ eşliğinde salonu terkeder, evlerinin yolunu tutar…

“Bana katkısı mı var? Bir daha katılmayacağım, bu son.” sözleri duyulur, gruptan önde, tek başına ve biraz sinirli yürüyen bir öğrenciden, ihtimal bir şeyler ters gitmiştir. Diğerleri, yüzlerinde tebessüm, bir haziran gecesini ve taş kaldırımlı Beşikdüzü sokaklarını “aman eve geç kalmayalım” diyerek adımlamaktadırlar.