Dostlarla buluşma için çıkılır yola. Dünyaya dair ne varsa yoran arkada kalmıştır. Ruh özgürdür. İstemekle açılmaz kapı ve çağrılırsa ancak girilebilir o meclise.
Duvarda asılı ceket, karyola köşesine sebepsiz bırakılan çorap şimdi sahipsizdir. Eski fotoğraflar, anılar da veda öncesi beklemede…
“Ben onsuz yaşayamam” dememek gerek. Bırakmalı boş koyulan vücut gemisini. Ört yüzünü, dua et, yıkasınlar cennet libası ile giydirsinler tenini.
Söyleyen can, dil – dudak değil ki. Zannetme bir kürek toprakla kabirde örtebilirler üzerini.
Ağıtlar, çığlıklar kesilir azar azar; bir bir susar. Kalabalıklar döner gerisin geri, uzaklaşırlar.
Çok sürmez, sarmaşıklar – yosunlar sarar, eğer rüzgar, eritir yağmur – kar başucundaki o gösterişli mezar taşını.
Evladı iyal, para, mal; naçar…Bel bağlanılanlar çaresiz.
O safi merhametle, muhabbetle yaşanılanlar; sevmeler, hayırlar, iyilikler kalır bir; ölümsüz!
Bir gülüşe sebep olma, gözyaşları silme, düşeni kaldırma, ihtiyaç sahibini gözetme, ve dahası… Ölümlü ömürlere öyle bir sırdır ki bu, sayesinde ruhlara sonsuz, öyle güzeller güzeli bir bina inşa edilir ki, adına derler; daim YAŞAMAK!
