UYKUDAYDI UYANDIRILDI

“Her ölüm erken ölümdür
Biliyorum Tanrım.
Ama, ayrıca, aldığım şu hayat
Fena değildir… üstü kalsın..”
Cemal Süreyya

Dolu dolu geçen bir ömrün üzerinin, “ölüm” kelimesi gibi karanlık bir örtüyle dahi örtülmesine kıyamaz.

Ayrıca yine:
“Sizin hiç babanız öldü mü
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
…”
Dizelerinde, hayatın orta yerine koyduğu babasına duyduğu hasretini dile getirir.

“Yunus, gerçek aşık isen mülke suret bezeme gil,
Mülke suret bezeyenler kara toprak olmuş yatar.”
Sözleriyle Aşık Yunus, “mana”ya yönelmiştir. Zira sonsuz ve ölümsüz olan odur. Ölümü yaşarken öldürmüş, O geldiğinde yana yakıla isyan, feryadı figan, artık ortadan kalkmıştır.

Necip Fazıl çocukça bir sevinçle karşılar geleni…
“Ölüm ölene bayram, bayramda sevinmek var
Ah ne güzel bayramda, tahta ata binmek var.” der.

Mevlana için sevgiliye kavuşulandır, vuslattır. Düğün gecesidir, şeb-i aruzdur. Sevgiliye kavuşulduğundaysa acaba, hiç hüzün orada durur mu?

Şehitliğe yürüyen seçilmiş kullar için yanında adının anılamasından bile imtina edilir, geri durulur. “Onlar diridirler, siz bilemezsiniz” ayeti ile makamları vurgulanır ardında bıraktıklarına.

Yolcu ettiğimiz yakınlarımıza öyle özlü ifadelerle veda etmişiz ki tarih boyunca hayret edilesidir. Birkaç tanesini burada zikrederek satırlarımızı sonlandıralım.
“uykudaydı uyandırıldı…
hakkın davetine icabet etti(daveti kabul etti)…
ahirete irtihal etti(göçtü) …
vefat etti…
uçmağa gitti. (cennete)
Allah’ın rahmetine kavuştu(ikramına)
…
”
Afiyette kalınız.