Kimbilir bu kaçıncı evdi; devasa bir problemin bir tornavida ve alet çantasıyla çözüldüğü. Kirli bir tulum ama bilge adımlar ile çıkılırken o haneden noterliğe temiz bir sayfa tasdik ettirilmişlik, bir anlaşmazlık daha son bulsun diye keşfe hakim kaldırılmışlık… Bir ölçüde böyle bir eminlik bırakmıştır ardında.
Günler ve hatta aylar boyu, muntazam kabul ettiğimiz şu küçük dünyamızın ahengini bozan, kulağımızı tırmalayan o “arıza”yı gidermiştir “usta”…
Marangoz, sıhhi tesisatçı, elektirikçi… Terzi, berber… Bu yolda bir adım; mühim bir duraktır çıraklık. Ziraat mühendisi ve veteriner olmayan annelerimizden, köy yerinden öğrenmiştik usulü erkanı, okul sıralarından önce. Benzemektedir bu durum, “el almak” gerektir; gönül dilince…
Yol yordamı bilsin, çarşı pazarın, tarla sapanın, sokağın halinden anlasın, geleni ağırlamayı ve uğurlamayı bellesin diye tutarak babasının veya bir büyüğünün elinden çırak olma meziyeti hediye gibi verilir gayretli gence.
Hamuru uygun, kumaşı kaliteli ise tezgahta şeklalır – değerlenir, mutfakta olgunlaşır pişer, adına methiyeler bile dizilebilir usta namzetine…
Çıraklık; kaleme, kitaba daha bir sıkı sıkıya sarılmaktır…
Şehir kültürünü kazanmaktır çarşı pazarda,
Köyde toprağa dokunmak ve üzerindekileri duymaktır; sonrasında ustalaşan ellerde vatan olmaktır…
Selam ile…
