Sürgün; ışkın vermek… Gök boylu, ulu ağaçların geleceğe dair umududur Anadolu’da.
Bir ızdırap ile çatlayan tohum, tomurcuk; filiz verir, belirir, dipdiri koca gövdeli kutlu bir ağacın yanıbaşında; belki Trabzon’da, Ankara’da, İstanbul’da… Nefes almak kadar mühimdir ve yaşamak için de bu çabaya muhtaçtır.
Büyümüştür; adı çınardır. Köy meydanlarında hasır iskemlelerine çökmüş yaşlı amcaların, çeşme başlarında sıra bekleyen teyzelerin üzerine gölgesini düşürür. Dingin bir sabır ile üzerlerini örter.
Öyle olur ki saatlerin akrep ve yelkovanı dahi onların yanında maraton koşanlar kadar hızlıdır. İzlerken yakanızı bağrınızı parçalayasınız gelir, onlar ise isyansızdır.
Akşam üzeri gökten kabristanlığa uzanır yeşil bir alev, adına selvi derler. Bir kalem gibi bir sağa bir sola salınır, misafirlerinin üzerine belki bir lafzı celâli resmeder; sonra gider.
Yol kenarlarında, dere boylarında, askere gidecek oğullar, gelinlik kızların masrafları görülsün diye, onlar daha beşikde iken toprakla buluşan, düğün hazırlığında kavaklar vardır.
Adı zeytindir diğer ağacın, asırlara meydan okuyan saltanatların bile ömrü kısadır yanında. O ise dimdik ayaktadır. Gün olur, gitmek isteyen toprağı, kökleri ile, kuvvetle tutar.
Memleket; vefadır, tarihtir, hatıradır. Hikayesi var ise sizde kanlı canlı vatanın, sürgün olmak yoktur yaban ellere, o vakit size vatan vardır.
Doyasıya kirazı, karayemişi yiyebilmek dalından, bir komşu elinden, çimlere uzanıp bir kitabı okuyabilmek akraba çocuklara, bir tas ayranı ekleyebilmek kurulan imeci sofralarına, dostlar ile düğün dernek kurmak geniş avlularda, türkü söylemek, aynı fıkraya gülmek ve hatta ölüme dahi cevap verme onlar ile..
Gurbete sürgün yoktur mazimizde. Kökümüzden boy veren taze sürgünler hep bizimledir.
Aslolan, gönüllerden kopmamak; sürgün düşmemek gerektir.
Selam ile…
