Dünya harbi ve sonrası fırtınalı yıllar geride kaldı. Artık “Yurt tutulmalı” diyen gençlerin hayalleri, gerçeklerle yüzleşince; cepler paraya sıkışınca, bir nevi gönüllü SÜRGÜN yılları başladı.
Tahta bavullar, yorgan döşek, patates, turşu, kap kacak, cılız atlara.. at koşulmamış gürültülü arabalara… demir kanatlı kuşlara yüklendi.
Bir somun mısır ekmeği, çökelik eklendi yanına; her molada, çiğnerken her lokmada ve sindire sindire ardında bıraktıklarını hatırlayabilme adına.
Zonguldak, Adapazarı, İstanbul.. Taşkömürü ocaklarında, zengin toprak sahiplerinin tarlalarında, benzin kokulu tamirhane çıraklıklarında dökülen alınteri her akşam tekrar ve tekrar kuruşu kuruşuna sayıldı, hesaplar yapıldı.
Hayaller kuruldu. İki göz bir ev, ilçede bir dükkan, bir takım elbiselik kumaş, bir fistanlık basma pazen alabilmek içindi her şey…
Sonra; daha, daha!.. diye bir ses… O evler büyüdü. Kumaşın daha kalitelisi olmalıydı. Fistanın koluna bir dal altın bilezik, boyuna beşi birlik eklenmeliydi. Bunun için daha çok para, daha çok çalışmak gerekti. Dillere pelesenk o “dönüş” cümlesi ertelenmeliydi.
Oysa, memleketten veda öncesi kendine hep sormuştu.
Yastığa başını koyduğunda doğduğu evin asma dalları ile sarmaş dolaş penceresinden her gece yükselen ay, yaban ellerde de sımsıcak kendisine tebessüm eder ve öyle güzel bakar mıydı?
Çeşme başında oluktan su, gürültüyle , serin, leziz ve o kadar berrak akar mıydı?
Yudumladığı bir tas çorba veya bir baş yeşil soğan içine siner yorgunluğunu alır mıydı?
İlk mektepte talim ettiği harfler, sayılar orda da tanık ve akraba mıydı, yoksa tuhaf, karışık ve gönüle fersah ve fersah uzak mıydı?…
DEVAM EDECEK …
