İçinde cennetin olduğu cümlelerin yanında, dilimizle cehennemi de var edebiliyoruz yine o cümleler ile. Arpa ektiğimiz tarlalarımızdan buğday beklemek mümkün müdür?
Bir cümle; nisan sabahlarındaki gibi umutla ve ağustos akşamlarında gibi mutluluk ve şükürle doldurabilir bedenimizi.
Sözlerin sahtesi doyurmaz, susuzken tuzlu su gibi ıstırabı artırır, ruhen diriltemez bizi.
Sohbetler sunidir; kahkahalar, hüzünler tatsızdır, ömürsüzdür, yani bizden değildir orda.
Gidemediğimiz dağın türküsüdür belki bu bahis, bu toplumsal yaramız lakin, her an kendimize bakarak maskesiz ve tek surette konuşmaktır hedefimiz şimdi…
Yolda olma bilinci ve daima düzelen adımlarla, muhabbetle yürümeye çalışmakdır gayemiz.
…
Köy, şehir… İnsan, toprak, tohum… Beşikdüzü, tarla… Kıble, secde… Okul – mektep; bahçe, çarşı, hasat… Vatan, ülkem, bir ölçü; misak…
Herkesin böylesi sözleri vardır muhakkak. Diyelim ki son söz; onları derleyip, toparlayıp, kendi güzel cümlesini kurabilene buradan selam olsun!
…
Nagehan ol şara vardım
Ol şarı yapılır gördüm
Ben dahi bile yapıldım
Taşu toprak arasında
.
“Ansızın bir şehre vardım
O şehri yapılır gördüm
Ben bile yapıldım
Taş ile toprak arasında.”
Hacı Bayramı Veli
