Kadırga’nın, Sisdağı’nın, akan derenin, süzülen bulutun şiirselliği; akıllar ziyan büyüsü… Kemençeyle, davul ile, bağalama ile duyulan türküsü… Itri’nin yürekte duyulan ritmi… İstanbul ağzı ile bir maruzatın Ankara’ya iletilmesi… En önemlisi her ânda ve her yerde, ruhumuzdur söz; içindeki öz!
Kelime, elbise gibi öyle bir mâna ile yüklenmiştir ki, o manayı görmek için, o kelimeyi de “bilmemiz veya duymamız” gerekir.
Yüzelli ikiyüz kelime ile konuşan bizler için, ne sıkıntılı durumdur bu; bir bilebilsek…
Kırk duyguyu bir kelime ile anlatma çabası sıkıyor, bunaltıyor bizi. Eeeeem…. Şeeyyy… hımmm… Ne desem?!… Bu tabirler; açlığımızın ifadesidir. Bilip de unutan bizlerin kullandığı… Sonraki nesilin durumu daha da acınılası ve vahim olacaktır.
Kelime, maddi ve manevi tüm örgüsü ile ortada artık yoktur! “Mahdum” olan beyler, “kerime” olan bayanlarımız, kullandığı dil ile Yunus’laşan çobanlarımız… Çırağına iş tarif eden yanıbaşımızda Sinan’larımız, yılların kazandırdığı tecrübelerimiz, renk renk ve enfes kültür halımız yoktur.
Çocuklarımızla konuşmalarımızda, sevdiğimize ifade ederken aşkımızı, secde kılarken Allahımıza o kelimeler muhtacız.
Medeniyet ve mana kapısının anahtarıdır o kelimeler. Ancak ilm ile âmil olan inşa ve imar eder.
An olur; bir cümle gelir… “İşte bu!” deriz, belki bir ömre bedel!
Selam ile…
