Şerefi ve dahi onuru için yaşar insan. Bedeni o hamurdandır. “Yaşamanın enerjisi oradandır.” Kendi ile barışıktır, çevresinde de bu sayedendir ki, sevilir ve de sayılır. Zilleti fıtrat kabul etmez yani. Sürünmek ağır bi yüktür ona…
Büyük hayaller kurarız değer kazanma adına, sürekli direniriz. Koskoca bahislerimiz vardır incir çekirdeğini doldurmaz. Sözlerimiz toz dumandır uçar görülmez.
Gölgesinde olduğumuzdan hep dem vurduğumuz Rabbimizden bir hisse almazız. Affetsin. Aziz olan biziz deriz.
Tuhaftır, cılız mum ışıklarında galaksiler arası yolculuğa yelteneriz, kibrimiz; yanılgımız…
Aziz olan O’nun sonsuzluk bahçesinde her an; âlâ olana emek vermeyiz. Kaimiz deriz, kılınmayız.
“Şerefim üzerine!” diye yemin güzeldir hasılı…
Ya en önemlisi, “şeref” mevhumunu canlı tutmak, yaşatmak?… Yaşamak kadar mühim değil mi?
Selam ile…
