Pilli radyoyu kulağınıza yapıştırıp duruşunuzu Karadağ’daki radyo istasyonuna göre ayarlarsınız. Zira, buna rağmen diğer radyo yayınları ve parazitler arasında duyabiliyorsunuzdur ki ayrıcalıklısınız.
Çocuk bahçesi, radyo tiyatrosu, arkası yarın, bir roman bir hikaye kuşağı ve dahası…
Gözlerinizi hafif kısar, hayalinizde evleri, arabaları, yolları, oradaki insanları bir bir kendi dünyanıza katarsınız. Bir sinema perdesiymiş gibi görüntüler belirir gözünüzde. Anlatılanlarda, orada, bir parça siz de varsınızdır.
Her gün aynı saatte tefrika edilen romanda gök gürültüsü, araba sesi, açılıp kapanan kapı pencere, akan dereler, kahkahalar, hüzünler, olay örgüsü, iyiler ve kötüler canlıdır, odanızdadır sanki.
Şehrazatın anlattığı binbir gece masalları gibidir heyecanınız. Ertesi günü iple çekersiniz. Ünlü romancı veya eser sahibi yazarken acaba sizi görmüş müdür diye kendinize sorar, bir cevap bulamazsınız.
“Toz toprak içindeki mahalle sahanız Hüseyin Avni Aker Stadyumu olmuştur. Ahmet Suat hocanın bir işaretiyle yedek kulübesinden sahaya girersiniz. Son dakikada golü doksanla buluşturursunuz. Tüm stad ayaktadır. Gözleriniz radyodan çevreye doğru döner. Kimse göremez ama sanki “goool!..” diyen seyirciye doğru koşarsınız.”
Bu tasvirleri dillendirirken “bu kadar derin düşünmemek gerek” cümlesini sizden duyar gibi oluyorum. Belirteyim ki katılmıyorum.
İyinin, kötünün, fakirin, zenginin, canlının cansızın haline, ahvaline, görgüsüne, terbiyesine yakınlık kurma, ölçme, tartma çabası biraz olsun gerekli değil midir? Çünkü farklıyız, biz insanız.
Hata, hastalıklı bir hayal dünyası yaşamaya çalışmada. Hata, tarihin ve zamanın bir yerinde sabit durmaya direnmededir.
On binlerce Radyo ve TV yayını ve internet bombardımanı altındayız. Farkında olarak, yakınlık kurarak yürürsek bu yolda, o zaman ziyan olanlardan değiliz, hepimiz gerçek insanız, kahramanız belki, kim bilir…
Sağlıcakla kalınız.
