(Anlık) sevinçler, zaman içinde, bulunması meçhul yok oluşa mahkumdur. “İspanya’da bir sahilde yüz bin yıllık olduğu düşünülen, dünyanın en eski ayak izleri bulundu. İzlerin, (kumda dans eden bir çocuğa) ait olduğu ifade edildi.” (Bir gazete kupüründen alıntı)
Seksenli yaşlarda büyükannemin; ablamlarla biz, çocuk adımlar ile koşarken köyde, onun, karşımızda: “Acaba hiç on beş yaşında oldum mu” cümlesi ve gözlerindeki düğümlenen hüznü…
O, 1940’lı yıllar yetim bir çocuk ve Şahmelik Köyü ona bir oyun bahçesi … Patika yolları; çıplak ayakları ile ayazda oynadığı kartopu, hayvan otlatırken akranları ile atma türkü yarıştırmaları… kara ateş karşısında, yüzende alevin gölgeleri; seccadesinin üzerindeki annesinin, dudaklarını izleyerek öğrenmeye çalıştığı ilk dua…
1990’lar bir sebep ile yürüdüğümüz patika yolda O; bizi de o anlara şahid kıldı.
Hatta on yedi yaşında, köyünden; Ağa Konağı yakınından, üzerinde mor çarşaf; gelinliği, at sırtında, aynı patika yoldan rahmetli annemin köye getirilişi… gülmeler, konuşmalar, türküler… vadiye sinmiş nal sesleri…
Zaman, tarihin bir yerinde sabit durmuyor. Saatlerle savaş da değil niyetimiz, haddimize de değil. Evlerimizdeki, tahta sandığın bir köşesinde kefen, peşkir, kabre tabutu indirmek için dırmaç bulundurulurdu. Hemen yanında, eskilerden bir patik, zıbın, duvak veya gelin telleri dokurdu avuçlarımızda beraberce. Yaşamak; hiç ölmemek sırrı ölümle barışmaktaydı çünkü.
Şu satırları okuyan senin de böyle bir hatıran var, muhakkak. İstanbul’da – Taksim’de, Ankara’da – Ulus’ta, trende, uçakta, otobüste “adın Kalabalık değil!” Onların içinde, yanındakini beş dakika sonra ömrünün sonuna dek bir daha belki de göremeyeceksin ve belki bizi – beni, umarsız, az sonra unutacak reddedeceksin, yapma!
Oysa ki özeliz – özelsin, seçilmişsin, koluna bir çimdik atsan bak; canın yanar, yanar değil mi? Onlar yaşıyorlar, canlılar.
Kendimizin – çevremizin, misalsiz kıymetini ıskalamadan… tenimiz daha sıcakken bilmeliyiz.
Muhabbette kalınız!
