O günler geride kaldı. Vatan için yarı aç, ayaklarda çarık, yola çıkmıştı çocuklar delikanlılar. Memleketleri için Ruslarla ve Sarıkamış’ta, Çanakkale’de, Kurtuluş için, Kore’de, Kıbrıs’ta toprağa düştü onlar.
Her ailenin hafızasında, bugün bile o gidenlerin hüzünlü ama bir o kadar da asil hatırası saklıdır, anlatılır. Hayır dualar edilir arkalarından, o günler yadedilip canlı tutulur.
Bugünlerde, sevinçlerimizin, hayrı hasenatımızın ve dualarımızın gizli tutulması gereken çok özel günleri yaşıyoruz, gönül perdeleri incelmiştir.
“Biz, çocuklarımızı açıktan sevemezdik ve eşimize latife yapamazdık.” derdi büyüklerimiz. Sevmelerin yarım kaldığı bir memlekette nasıl olsundu ki? Her köşede yetimler, öksüzler, er’siz kalmış köyler varken.
Çok vakit geçti o devrin ardından. Hangi acı son bulmadı ki? Bugünler de tükenecek, çıkacağız bu yastan. Şefkat ve merhamete doyacak gönüller.
Kar, fırtına hep üstümüze üstümüze yağmayacak, şimdiki gibi üşümeyeceğiz. Deprem yıkıntılarının kıyısında mahzun olmak değil, sıcak evlerin avlularında şen çocuk kahkahalarına doyacağız. İnandık buna, hiç uzak değil.
O günler gelene değin, o “tüketici toplum” dayatmalarına kulak tıkamanın vaktidir. Evde, işte, sokakta, aynı çocukluğumuzdakiler kadar, tüketirken tutarlı olalım.
Beyaz yakalı siyah önlüğümüzün altına, yeni bir ayakkabı alıp da giyerken olduğu gibi, utanıp sıkılalım.
Sokaklarda, belki de oruç tutar gibi daha bir dikkatli olalım, ne dersiniz?
Selam ile.
