Kariyer ve kişisel gelişim akımlarıyla karşımıza çıkan, bizim kültürümüz onların çok üstündedir diyebileceğimiz onlarca konu ile muhatabız. Bazılarını kıyısından köşesinden kabul ettiğimiz de oluyor.
Yalnız “pozitif enerji ve evrenden istemek” cümlesi özelinde izlediğim, bir eleştirel videoyu bu noktada çok kırıcı bulduğumu buradan sizinle paylaşmak istedim.
“İyi niyet” ve “umut” üzerine, olunması gereken tavra yapılan, bir nevi yargısız infaz, rencide edici geldi bana.
Ayrıca bu alaycı tavır, kişiler önemli değil, görüyoruz, toplumun bir kesiminin üzerinde ne yazıktır ki hakim olmuştur.
Özde küçük olsada, bir yerlerden başlamak gerekmiyor mu insan olana?
Durumumuz nasıl olursa olsun, umut ve mutluluk en temel kabulümüz, vazgeçilmez değerimiz olmalı değil midir?
“Zengin olmasan da zengin düşün ve yaşa” gerçekçi değilmiş. Halimiz ile bağdaşmıyormuş. Sürekli aynı yerde durup yerimizde mi sayalım?
Önce düşüncede “istemek”, sonra “dokunmak”, ardından da “sahip olmak” bir yolculuk…
Kanaatkarlığın üzerine, umutla, tuğla tuğla üzerine koyar gibi istediğimizi inşa etmek, mutlu etmez mi bizi? Tamah ile kırıp dökerek istemek veya reddetmek, cehenneme çevirmez mi şu hayatımızı? Ben yapamam deyip sırt üstü yatıp tembellik etmek yoketmez mi dünyamızı?
Sınavda başarmak istiyorsak misal, derse çalışmalı, çalışılamıyorsa planlaması yapılmalı, plan yapılamıyorsa, bir gün “yapacağım!” hedefi çalışma masasının üzerine iliştirilmeli. İnanç ile ona her gün yeniden göz atılmalı.
Varılan nice kutlu zafere küçük de olsa bir adımla ulaşılmadı mı?
Sıhhat ve selamette kalınız.
