Yolcu ettik evin önünden bir öğle vakti onu. Bir kez olsun dönüp de ardına bile bakmadı. Yeşil örtü altından kaldırmadı başını. “Ne iyi ettiniz de geldiniz, gitme vaktidir, yolculuk var, elveda size” demedi. Sallamadı elini.
Kapının ardında bıraktı öksürük sesini. Çalar saatini, radyosunu, sabah ezanı ile açılan kapının gıcırtısını…
Sehpada tarağını, cep aynasını, tıraş takımını, limon kolonyasını…
*
Hafızamıza kazıdığı çizgilerle yaşayacak onlar. Sevgi bağımız ne kadar kuvvetli ise o kadar uzun ve canlı kalacak o resim.
Ansızın karşılaşabiliriz bir yerde belki sesiyle, sözü ile, yüzü ile. Hatta yalnız kalıp da gönlümüze düşünce bir mahzunluk, dokunup omzumuza kaldıracak bedensiz ve de tensiz onlar.
Az daha ötesi şehitlik olsa gerektir ki bu, canlı diri olma hali, sonsuzluk… Ne gariptir bu? değil mi?
Daha sonra gelecek evlatları olacak belki, ayrı köylerde. Sofralar kuracak, döşekler serecek, kırış kırış elleri tutup ısıtacak, akça saçları yuğacak, yıkayacak, paklayacaklar oralarda.
Hayır namına güzel sözler zikredecek. Sığınmak isteyene binalar kuracak, faziletli ve de dirayetli bireyler yetiştirecekler, o giden büyük adamlar gibi.
Yollardaki engelleri bir bir kaldıracak, hatta yeni yollar tesis edecek o evlatlar.
Ölüm! diye söyleyedursun bazıları korkuyla karışık.
Sonsuzluk ile giydirdiler onu, duyulsun! Dünya bir mola yeri ve ona derler hep devam eden bir yolculuk.
Selam ile…
