Çoluk çocuk, genç kocaman; elde bavullar, gurbetten memlekete dönüş sırrının, aşikar edilişidir bu…
Zira, o bavulları hazırlarken ev ahalisinin tek ses ve tek yürek olması gerektir ki bu da imkansız değildir, ama pek zordur.
Her aile ferdinin, memlekete dair hatırladıkça mutlu olduğu; kavuşmayı umduğu… Veyahut yine hatırladıkça canını yakan; sırtını dönüp kaçmak istediği bir hissiyatı yoksa, niçin dönmeyi düşünsün ki? Kavuşmak ve kaçmak birdir; merkezinde memleket vardır.
Asma dallarının arasından kokulu üzümü, göğnümüş armudu bahçeden toplamak… Yer sofrasında etli, düdekli lahana çorbasını kuru soğan eşliğinde çalakaşık… Bahçede yayarken sarıkızı, üzerinde buğusu tüten tereyağlı ekmek dilimini, ıslak çimlerin üzerinde yiyebilmek iştahla…
…
… Ve balkon köşelerinde beslediğimiz hiçbir evcil hayvan, köyde yanı başımızdaki sarıkız kadar özverili değildir. Kendinizi sevdirirseniz ancak buzağısına sakladığı sütü, şefkatle paylaşırda başkaca sizi yanına dahi yaklaştırmaz o.
…
Sisdağı’na, Kadırga’ya düşen ilk karın serinliğine yanaklarınızda varmak… Çayır sergisini kuruturken, Oğuz başlarından birden sökün eden yağmur bulutunu … Hoplu’nun ardından renkten renge dönerken ertesi günün hava durumunu söyleyip batan güneşi görmek, Beşikdağı’nın zirvesinden yavaşça ağarırken gün, yükselirken güneş, çarşıya kalkan ilk dolmuşun sesini duymak.
Ya memlekete dair sözü olmayanlarımız için ne demeli… İnternet oyunlarından, televizyon karakterlerinden, yağmur sonrası; tamamen organik olan o toprak kokusu alınamaz ki. Memleketi, vatanı sevmek; kitaplardan öğrenmeye çalışmakta değil, hayatın tam orta yerine koymaktır onu
ve bunun için de bir yerden başlamak gerektir…
Muhabbetle kalınız…
