Aynı insanlar gibi şehirlerin de üzerine giydiği bir ruhu, bir hikayesi vardır. Onunla yaşam sürer, canlı kalır, ayrı düşüldüğünde ondan, artık orada insanlar yaşamaz olur ve şehirler ölür.
Anadolu birçok medeniyete ev sahipliği yapmıştır. O ihtişamlı başkentler ve Konya’da, Bursa’da, Edirne’de, İstanbul’da, o şatafatlı günlerin izleri artık yoktur. Saltanat süren devletliler, ulema, çarşı pazar zanaatkarlar, insanlar dikkat durursanız ancak bir cami avlusunda, bir sebil köşesinde, köprüde, bir mezar taşında size selam durup, sonra kayboluverir.
*
Yıllar önceydi. Bir gazete kupüründen öğrenmiştim, ünlü bir fotoğraf sanatçısının öfkeyle karışık hüznünü. Trabzon’a gelmiş, şehre mâlolmuş tarihi mekanları resmetmek istemiş, Ayasofya’da telefon ve elektrik tellerinden, çevresinde öbeklenmiş derme çatma iş yerlerinden, ne yazık ki buna imkan bulamamıştı.
Bu noktada yıllarını Beşikdüzü’nü, yayla yollarını fotoğraflayarak geleceğe taşımayı bir vatani görev kabul eden Fazlı Saraç hocamızın bir önerisini size sunmak isterim.
Kendileri Eski Cami, eski kütüphane binası, Beşikdüzü liseleri mezunları müzesi… ve sahil şeridinin renkli LED lambalar ile aydınlatılmasını önerir. Şehir meydanında veya sahilde, misafirlerin önünde fotoğraflarını çekebileceği bir “Beşikdüzü logosu” güzel olmaz mı? der.
O vakit, sahil yolundan geçen, yolu Beşikdüzü’ne düşen, parmak izleri gibi birbirbirinden farklı ve güzel hatıralar ile şehirden ayrılabilir.
Sokağa çıkan, her akşam evine çekilen ahali de, böylesi hatıraların sıcaklığı ile yorgan misali örter üzerini. Bu şekilde insanlar huzur bulur ve yaşar şehirler.
Selam ile…
Ruhsuz her şey ölü gibi… 🙁
Dile getirilenler doğru ancak kim yapacak. Gemi sahilde bir simge ve görsellikti maalesef satıldı. Sahipsiz Beşikdüzü