Zamanın durduğu ve umudun, tek düze görüntülerle dolu televizyon ekranları karşısında, efsunlanmış bakışlarda adeta donduğu böyle bir andı.
Emekleyerek küçük battaniyesinin üzerinde doğruldu, biraz da kendini zorlayarak yerinden kalktı, her adımda sendeleyerek yürüdü. Daha iki yaşındaydı. Yumuk yumuktu elleri; avucunu açtı. Serçe parmağını dokundurdu sehpanın üzerindeki dantel örtüye.
Sonra göz göze geldi yanı başındaki adam ile. Ses yoktu önce dilinde. Ama parmağının ucuna yapışan parlak simli kağıt parçasını gösterip “baak!” deyince o, irkildi adam; bir nokta bile olsa yine de bir yerlerden başlamak gerektiğini anlamıştı birden. Gözleri dolu dolu oldu. Görmüştü ayrı düştüğü kutsi meziyeti.
Bir karınca gibi minicik adımlar atılsa da yolun başında, değeri büyüktür sonra gelen başarılarda, zaferlerde, kavuşmalarda.
Küçük görmemek gerektir sivrisineği, zalim Nemrud’u yerle yeksan edendir o… Ve tellallar ilan etse; Yusuf köle pazarında satılsa, ben de talibim, şu küçük ismim de olsun diye bir tavır düşmez mi ki biz fakire; aciz kula..
…
Her çölde bir vaha saklıdır. Tüm baharlar bir küçük kardelenle başlar.
Demlenen her sabah çayında, bekçinin, çöpçünün mesaisinde, müezzinin ezanında ve hatta, bir sarıkızın veya çil horozun her doğan güneşte; yeni günde bir hissesi vardır ki daima hatırda olmalı. Yaşamak ciddi bir iştir. İnsan olan yerinde durmamalı.
Yollarda, ateş misali kızgın kumlarda yalınayak veya çiçek, çimen, bağ ve bahçeler üzerinde sükunetle yürünür ki…
Cefa mı? Safa mı?
Tercih bizim…
