“Ucuzdur, marketten künefeyi al. Bak sakın hemen tüketeyim deme. Küçük bir tavada, kısık ateşte iki tarafını çeviree çevire kızartacaksın!” dedi adam. “Sen bile bilmiyorsun değil mi bunu? Hatay’daki kadar olmasa da, bir güzel olur ki, parmaklarını yersin!”
Lezzetini anlatırken dudaklarını ısırıyor, tarifi yaparken vücudunu katıyor, heyecanlanıyor, mutlu oluyor, tafsilata inmeye çalışıyordu… O, bir güzel insandı. Deprem sonrası ilçemizde, süresi geçici dediği, misafirlerimizden biriydi.
O kadar berrak bir huzuru hissettiriyordu ki heyecanı, hayranlık uyandırıyordu. Bir arkadaşımız o bölgeden gelenler için “sormayın, sorgulamayın, alınabilirler.” demişti. Muhakkak ki bu hassasiyetten olsa gerektir ki haklıydı.
Şu satırları okuyup da bir şekilde, gurbeti içinde saklayan, hepimizin yaşadığı benzer heyecanları vardır, biliyorum. İstanbul’da, Kocaeli’nde, Samsun’da, gurbetçi derneklerinde yapılan hasret dolu sohbetlerimiz, hiç de bundan farklı değildir.
Ağzının içinde yuvarlayarak yapmaya çalıştığı Trabzon şivesi ile söylenen birkaç cümle “gaş, gaban, lahana, suğan…” üzerine yapılan saatlerce muhabbet, yorum, dinlence ile hep aynıyızdır.
Taze tereyağı, yayla peyniri ve mısır unuyla hazırlanan guymak, kuru soğan, üzerinde tüten dumanı ile lahana sarması veya çorbası, yanında buz gibi ayran, hangi derin sohbete konu olmamıştır ki.
Hatta misal, terli terli, iştahla oturulan yer sofralarında, yanı başımizda o vakitler olan anne, baba ve kardeşlerinizin sesleri artık yoksa, onlar ahirete yolcu edilmiş, uğurlanmışlarsa…
Hararet, aşk ve heyecanla bir konuyu bize anlatmaya çaba sarf eden biri var ise karşımızda, orada, ya enkaz, yahut da bir memleket vardır.
Emek vererek, ordan, “vatanı” çıkarmak gerektir.
Sağlık ve afiyetle kalınız.
