Öğretmenlerimiz, ağabeylerimiz, ablalarımız; büyüklerimiz bizim için kahramandı. Zannederdik ki onlar bize bir nevi ulaşılmazdı. Tekdüze değil, içten ve derinden yaşardık bunu.
Söz yükselirse karşısında el pençe durulur, herkes kadar normal oldukları an gelir ki unutulurdu. Eliyle yıkadığı çorabını soba borusunun üzerinde askıya asarak kurutabilecekleri, içtiği gazoz şişkinlik yapınca usulünce geğirebilecekleri düşünülemez olurdu; devir öyle bir devirdi.
Kahramanlara ekmek kadar, su kadar ihtiyacımız var. Oysa pul kadar değersiz kabul ediliyorlar ve bozuk para kadar kolay harcanıyorlar şimdi..
Güneşin bağrımızı alabildiğince çok yaktığı günümüzde, ulu yapıların gölgesine öyle muhtacız ki…
Artık 1980’ler değil… Ömrü bereketlensin; Tahsin Hoca’nın ezanı Çakmak Camii kubbesinde yankılanmıyor… Okullar, Uzun ve Taner kırtasiyelerde artistlerin kartpostalları satılmıyor eskisi gibi.
Sadettin ve Baykan gazete bayilerinden alınacak Hayat mecmuası, Kelebek gazetelerinde tefrika edilmeyecek ünlü röportajları; yıllar içinde o bir mevsimdi ve o mevsim ise geçti…
2022 haziranı ve bir öğle vaktindeyiz… Beşikdüzü Eski Camii karşısında, Yıldızlar çayocağı önünde bu yazıyı tamamlarken damağımızda demli çayın tadı, “Eski kelimelerin yanına nasıl yenilerini ekleyebiliriz?” sorusu ise zihnimizde… Yerimizden kalkarken üzerimizde beyaz yakalıklı siyah okul önlükleri yok, biliyoruz ki vakit de o vakit değil.
Yanımızda şimdi, yazar çizer ağabeylerimiz; çevremizde arkadaşlarımız…
Televizyon ekranlarında Teşvikiye Camii’nden Cüneyt Arkın’ın cenaze töreni canlı yayınlanıyor; birkaç resim ve hatıra bırakacak şimdi ardında.
Hepimiz gibi gün gelecek gidecekler ve her yeni güne taptaze yeniden güneşler doğacak, sonra yüreğimiz ısınacak.
Güçlü bir selâm adına o yeni güne “merhaba” diyerek güne başlayalım. Afiyette kalınız.
