GİDENLERİN ARDINDAN -1-

Beşikdüzü penceresinden bir cenaze, bir Cüneyt Arkın vedasını aktarmaya – yaşamaya çalışacağız sizinle.

1980’li yıllar… Beşikdüzü Merkez İlkokulu’nda paydos zili çalınca öğretmenimizin defterini, çantasını toplamasını heyecanla beklerdik. Beyaz yakalıklı siyah önlüğümüzle okul çıkışı lojmanların yanından Ata sineması ve karakol yönüne doğru beraber yürümek bize büyük bir mutluluktu çünkü. Hatta iki söz söyleyebilmişsek onlara, sevincimiz daha bir katmerlenirdi.

Onlar bizim kahramanımız, Cüneyt Arkın’ımız, Filiz Akın’ımızdılar. Bizimle bir ve beraberdiler. Hatta şöyle söyleyebiliriz. Siyah beyaz Nordmende televizyonda bir cumartesi akşamı izlediğimiz  filmde, Batı hayranlığı Viyana önlerinde Haçlı atlılarının ayakları altında ay yıldızlı bayrağımız şeklinde tasvir edilmişti. Ardından film Memleketim şarkısı ile tamamlanmıştı.

Havasına suyuna taşına toprağına
Bin can feda bir tek dostuma
Her köşesi cennettir ezilir yerler için
Bir başkadır benim memleketim
ve filmin -son-u…

Demek ki tarih ve vatan böyle bir şeydi; sevilmeliydi. Ekrandan, onlardan öğrenmiştik bunu.

Ardında şimdi artık aşina olduğumuz ilçemizin adını yine aynı ekranlardan duyabilme bahtiyarlığı da yaşamıştık ki sonraları bu da cabası o vakit; Beşikdüzü!

Sonra gün gelecek büyüyecektik, o kadar zengin olacaktık ki; Stüdyo 81’de, kasetçi Mehmet Ali’de sonra Taş Kasetçilik’te bile olmayan VHS Film kasetlerinin, müzik kasetlerinin Tarık Akan’ların, Fatma Girik’lerin, Kamil Sönmez’lerin, Süreyya Davulcuoğullar’ın arşivinin tamamı elimizin altında olabilecekti. Tekrar ve tekrar başa sarıp dinleyebilecektik. Bir hayalimiz de buydu…

Cumartesi akşamı Yerli filmi  Karadağ’dan yansıtıcıdan sinyali daha güçlü alıp daha net seyredecektik. Ardından pazar sabahı kareteci esnaf Osman Abi’miz gibi yürüyerek fındık dallarında  o Köroğlu – Malkoçoğlu’nun  benzeri hareketleri arkadaşlarımızla canlandıracaktık.
DEVAM EDECEK