Yer gök, ordu, tüm heybeti ile şehri İstanbul’un, surların önündedir. Gaza tüm dehşeti ile sürmektedir. Teçhizat, imkan, taktik ve planlar yerine getirilmiş, yine de beklenen fetih gerçekleşmemiştir. Sultan Mehmet, hadisede bir düğüm, farklı bir durum olduğunu hisseder. Hocası Akşemseddin’e durumu açar. Acaba işin aslı nedir?
Surların ardında, Bizans ahalisinin arasında bir mecnun vardır. Pejmürde hali, çocuklara ikramı, insana hürmeti ile kendini sevdirmiştir. Hatta o kadar sevilir ve güven duyulur ki, top sesleri ile yer gök titrediğinde ona sığınır ahali. O hengamede bir oraya bir buraya koşuşturur. Düşen gülleleri tutup eliyle kalenin dışına atar. Bir yandan da: “aman gavurcuklarıma bir şey olmasın” cümleleri dökülür dilinden.
Akşemseddin düşüncelidir. Din, dil, ırk.. nizam-ı alem için çıkılmamış mıdır bu sefere?
Otağına çekilir. Secdeye kapanır. Gözyaşları içinde “ya onun canını al ya da benim” der Rabb’ine dua eder. Dava büyük fetih ise mukadderdir…
Beklenen fetih gerçekleşir. O Mecnun’un adının Cebe Ali ve kabrinin de bugünkü İstanbul Cibali semtinde olduğu söylenir. Varlığı teyite muhtaç olsa da bize kalan burada, kıssadan hisse almaktır.
Birkaç güzelliği üzerlerinde gösterse dahi o mecnun meşreplerimize, akıl izan bahşetmesidir Yaradan’dan duamız.
*
Ayrıca şemsiye ile yağmur duasına giden çocuğun inancına, tek pabucu yağmurda çamur olmasın diye “aman yağmur yağmasın” diyebilen fakir çocuğun heyecanına, muhtacız bu noktada…
Devasa ordularla ihtişamlı kaleler üzerini seferler düzenlense de fetihler, küçük zannedilen kapılar açılınca ancak gerçekleşir.
Sağlık ve afiyetle…
