“Dinle ney’den, zira o bir şeyler anlatmada, ayrılıklardan şikayet etmededir.
Ney der ki, beni kamışlıktan kopardıklarından beridir ki iniltim kadın – erkek herkesi ağlattı.
…
Ben ki her meclisin ağlayanı, iyilerin de kötülerin de arkadaşıyım
Herkes kendi zannınca bana dost olur, sohbetimden bir şeyler öğrenmek ister.”
*
Konya’dan çıktı bu ses. Uzak Asya’dan Amerika’ya uzandı Mevlana Celaleddin-i Rumi’nin bu Ney tasviri. Yaşadığı hasreti anlattı, anlatırken de yaşadı. Bu sayede ne bir coğrafyaya ne de bir zamana sığdı.
Birini herkesten daha farklı seviyorsak bu, o insanın, daha üstün bir “farkındalık meziyeti” ile yaşıyor olmasındandı.
Arkadaşlarımız vardır misal, çay dersiniz, nasıl lezzetini demini alır tarifini bilir. Tereyağı bahsini açarsınız, yayık ayranı ve yayla kokulu bir adresi size gösterir. İlmi bir sual ile muhatapsınız, kendi bilmese de heybesinde formülü çıkarır, size cevabı buldurur.
Köy çarşı pazar okul ders bir derdiniz vardır. Ceketinin iç cebinden, çekmecesinden, dolabından, telefonun hafızasından veya bir kitabın satırlarının arasından doktor reçetesi gibi ilacı elinize tutuşturur.
Efkar basmış, kasvete düşmüşsünüzdür. Bir kenarda, o an, sanki sizin için bekletilmiş duran hatıra çıkarılır, söze dökülür. Hüznünüzü üzerinizden alır, yerine mütebessim bir elbiseyi size giydiriverir.
Her an öyle bir farkındalık ve denge ile yaşarlar ki onlar, parmaklar tetikte nöbet bekleyen bir asker gibi teyakkuzdadırlar, gaflet yoktur.
Alsa da vermek için alır sahiplenmezler ya, bu sebeple yük hafiftir, verirken de hep mutludur. Sayıları az, temiz arkadaşlarla bugün de muhatap oluyoruz. Allah sayılarını arttırsın ve onları korusundur duamız. Mevlana değiller, bir yakınımızdır onlar, onlar öğretmendir esnaftır memurdur…
Düşünmeden edilmiyor. “Allah bir kulunu sevdi mi gören gözü, duyan kulağı olurum, artık benimle duyar, benimle görür, benimle tutar benimle yürür.. ” diye söylenen o kutlu hitap onlara, O insan o mudur?
Mükemmellik yoktur ya şu ölümlü dünyada, mükemmel olma yolunda “farkındalık” yaşayan bireyler sayesinde, inanıyoruz ki şu toplum kurtulur.
Karşımızda bizden bu meziyeti esirgeyen, tepki vermeyenlerin yaptığı, diyebiliriz zulümdür!
Şimdi düşünelim, kalabalıklar içinde olsak da yalnızız, dağ başındayız, açız, susuzuz, çaresiziz. Bizi hayatta tutacak bir küçük “farkındalık” ateşine, bir küçük kıvılcıma bir o kadar muhtacız…
Afiyette kalınız…
