Rengarenktir emeğin rengi. Her göründüğü yerde ayrı olsa da, yine de bir muhabbetle kendini gösterir ve sevme elbisesi ile örtülüdür emeğin teni.
*
Sabahın çisi çimlerin üzerinden kalkmadan, çalı ve talaşla goşulur soba. Çırayla tutuşturulur. İyice alev alsın diye kuvvetle üflenir. Duman ile öksürülür, gözler yaşarır.
Orda, kaynayan güğümden alınan isti su ile demlikte çay demlenir, öğle yemeğinin hazırlığına girişilir onunla.
Ekmek teknesinde hamur, çeşme yalağında çamaşır kilim, el ile yoğura yoğura, yumruklaya vura bir dem’e getirilir.
Kapıda görünene değin Azrail, çalışmak gerek derdi büyüklerimiz. Eli tutana, aklı gidene değin paspas ve yolluk dokumuştu ilmek ilmek bir ninemiz.
Tarlaya tohum serpmek her sene, gün begün nasıl büyüdüğünü izleyerek mutluluğu birbirine ekleyerek, öyle yaşamak..
Çarşıya toprağa, komşuya akrabaya, kazanılmış güzel sıfatlar vermişlerdi. Öylece geçmişti hayatı ömürleri.
Günler ardı sıra geldi geçti. Devran döndü. Hanelerimize cereyan, bir dokunmayla musluktan akan su geldi. Çamaşır ve bulaşık için alınan makinelerle, demirden bir dolabın içinde kaşık sahan, bulaşıklar yıkandı. Hiç çitilemeden kıyafetler tuhaf bir beyazlık kazandı. Üflemeden fırınlı ocaklar yandı. Uğultuyla çalışan kalorifer kazanlarıyla ısındı evler ve içindekiler rehavet uykusuna daldı.
*
O kadar çoğaltabilirizki bu örnekleri. Lakin, devir sindire sindire değilde, ani ve hızla değişimi yaşamanın günleri şimdi.
İş ile aş arasındaki muhabbet örgüsü yok olursa ne olur?
Hep bir sebep üzerine farklı bir şekle bürünerek geliyor ya ölüm, şu son söze acaba siz ne dersiniz?
Bir büyüğüm vefatından önce bir misafirimize şöyle demişti.
“Daha ben çalışamam, hakkınızı helal edin”
…
Sağlık ve afiyette kalınız.
