1985’ler … Ortaokul yollarını, bir numara büyük ayakkabı ve bir terzi elinin değip üzerimize adapte etmeye çalıştığı kıyafetlerle arşınlıyoruz. Bunun sebebi hikmeti, konfeksiyon ürünlerinin şimdiki kadar yaygınlaşmadığından ve bazı hanelerde mekanik Zetina dikiş makinelerinin tıkırtılarının bir süre daha duyulacak olmasındandır… Üzerine ekstra; daha fazla bir emekle hazırlanan kıyafetler; müsamere, düğün ve bayramlar içindir.
Beşikdüzü’nde bu yıl sonu okul müsamerelerinin ekseri mekanı Belediye Binası’nın üst katıdır. Dar bir merdivenden, binanın arka tarafından çıkılır salona. Salon girişinde uzun boylu ispanyol paçalı lise son sınıftan ağabeyler kontrol ediyor öğrenci velilerine satışı yapılmış biletleri. Gündüz öğrencilere yapılan tekrarında usûl daha farklıdır ve bir öğretmenle topluca giriyor onlar salona.
Bazen küçük tartışmalar yaşanabiliyor girişte. Gürültü artınca kapının girişinde sağda Ptt santralinin camına içerden ikaz için vuruyor memure ablamız. Sıra bekleyen “acil”, hatta belki de daha önemlisi “yıldırım” dipnotlu telefonlara cevap vermek mühimdir çünkü… Sonra bir beden eğitimi ve spor öğretmeni sesini biraz yükseltince sükunet sağlanıyor.
Ses sisteminin ve mikrofonun azizliğinden olsa gerek sokağa ancak ritimli bir melodi ve diyaframda hissedilen aksi ulaşıyor; o kadar…
Salona giren protokol, asker, sivil… “hazirun” ayakta karşılanıyor. Dönemin sonu olduğundan, yaza dönen mevsimin sıcağı en fazla yüzelli, ikiyüz kişilik olan salonda fazlasıyla hissediliyor. Protokolün terlediği arka sıralardan görülebiliyor. Şakaklardan enseye doğru ter damlaları kendine yol buluyor. Lakin yine de kuruvaze yaka ceketleri çıkarmak, geniş kesim, çiçekli, dallı desenli kravatları bollaştırma düşünülemiyor (?)
Acaba biz de nefesimizi onun kadar uzun tutabilir miyiz diye aramızda yarıştığımız öğretmenimizin, yanağını şişire şişire çaldığı zurna ile horon, tahta sahnede toz duman arasında kuruluyor.
Loş ve tozlu salonda ışıklar bir sütun gibi zemine iniyor. “Bu prodüksiyon Hollyvood ’da yoktur” diyor gülüyor, aynı anda acaba gördüklerimizi başka farkeden var mı diye gözucu ile çevremizi gözetliyoruz.
DEVAM EDECEK…
