“Önceden biliyorlardı” sözleri ile başlayan cümleleri duyuyoruz bu günlerde. Bir süre önce “Kıyamet gibi günlerin geleceğini” bilim, din adamları, siyasiler ve hatta çizgi film senaristleri bile söylemişlerdi ve biliyorlar mıydı acaba? Duyduk ve gördük bunları.
Berraklaşan gönüllerin, toprağın, dağların sözlerini bir parça anlayabilmesi, keskin öngörüsü pekala da mümkündür. Kehanet veya mucize de değildir bu durum. Sellere karşı duran köprüleri, depreme direnen tarihi yapıları inşa etmedi mi insanımız bu sayede?
Paraya, pula, ölümlü kullara secde etmeden, sağlam bir uhrevi ahlak ile, ferasetli ellerde ve muhabbetle tuğlayı tuğla üstüne koymak, inşa etmektir aslolan çünkü…
Sarılmak aşk ile kitaba, kaleme, tarlaya sapana, harca sıvaya, sınır boylarında kaleye, kılıca. O aşk ile yürünmez denilen nice yollar yürünür. Ol’maz denilenler ol’ur, hikmet pırıltıları bile oradan bir bir dökülebilirdi.
Düşünebilir misiniz? Üzerine muhabbet elbisesini donanmış, okurken kitabını öğrencinin, mühendisin, askerin, esnafın, memurun, işçinin, gencin, yaşlının “enkaz altında bir afetzedeyi kurtarır gibi” çalıştığını.
Enkaz altındayız aslında. Yine de, inandık ki, üzerimizde bizi hüzne gark eden o rahmet bulutları var.
Görüyoruz, yıkık dökük kalmışız. Mirasyedi gibi zayi ettiğimiz medeniyetimiz ise bir ışık gibi ufkumuzda belirmiştir.
Tüm dünya tarafından, uzattığımız elimiz göründü, sesimiz duyuldu. Şimdi sıra şirazesinden çıkmış, insani, ahlâkî, mesleki meziyetlerimizi, o sayfalarımızı tek tek biraraya getirmek, kitaplaştırmakta. Öğreten ehil ellerde insan olmakta, insanlaşmakta.
Muhabbetle, aşk ile iş işlemekte…
Selam ile ve sağlıcakla kalınız.
