Birdenbire, apansız geliyor ölüm. Daha yolu görmeden yürümüş, maske takmış, zamandan kaçmışızdır. Gün be gün değişen fotoğrafımızdan yüz çevirmişizdir.
Artık değişti mevsimler. Öncesinde bir bahar ile yavaş yavaş gelmiyor, aniden karşımıza çıkıyor soğuk ve kış.
Günlük güneşlik süregelen yazı daimi sandık. Güldük eğlendik. Her yıl yola çıkanı, öleni göremedik.
Dağlara, Sisdağı’na, Kadırga’ya şimdi kar indi. Bir düşünmek gerek bunu. Yine vadiler, dereler, çam ağaçları, çeşmeler, çimler, bir örtü altındadır ki soğuktur. Börtü böcek, orman ve kuşlar sırlı bir uyku hazırlığına durmuştur. Karadenizde dalgalar coşmuş üzeri karanlık bulutlarla örtülmüştür.
Ömrümüz ve tüm eksilen yakınlarımızla çevremiz, böylesi bir masalda, kaf dağının ardında yaşanmıyor. Değil midir ki gün olmuş, gençler sefere ram olmuş, ihtiyarlar ahiret alemine evler kurmuştur?
Sokaklarda, az buçuk hepimiz hisseder değil miyiz yüzümüze vuran o kesif soğuğu?
Hiç ölmeyecek gibi çalışmak ve sevmekte, yarın ölecekmiş gibi teslim olmaktaydı oysa tek umudumuz.
*
Bir köşede o yalnızlığımız ile üşüyen ıslanan bir küçük çocuk bir yaşlı kaldı mı diye aramakta, kendimize bunu sormaktayız.
Yoksa şu yaşadığımız zevkle dinlenen hüzünlü bir arabesk şarkısı mıdır? Yanıldığımız…
2023 kasımında bazı vakit sohbetlerde, ekranlarda karşımıza çıkan o kan, gözyaşı ile ölüm öylesine yanından geçilecek kadar değersiz ve manasız mıdır!?
Rüyalarımızdan bile bir tabir çıkarmaya çalışırken biz, şu dipdiri hayatımızı hiçmi hiç sorgulamadan yaşamak, soralım kendimize bu üstümüze bir hak mıdır?
Selam ile…
