Telli duvaklı beyaz gelinliğin hayali ile, iğne oyalı yazmalar, kanaviçeler, dantel örtülerle, kuracağı yeni evin hangi odasında kullanacağını düşünerek tek tek hazırlar genç kız bohçaları, çeyiz sandıklarını…
Tığ ile, iğne ile atılan her ilmekte ve her geçen dakika, gün ve ay; aynı hissiyat ile…
Aynı şekilde askerliğini tamamlarken her delikanlı da, o pek zorlu talimleri bir şekilde geçerken; kendisi, vatanı, bayrağı için olgunluk ve ciddiyeti donanmış şekilde tezkeresini almıştır asker ocağından.
Şu hayat mektebinde diplomayı almak kolay değildir hasılı…
İki dünya bir araya gelirken; evlilik hazırlığındaki genç kıza çeyizleri ve delikanlıya, askerlik durumu sorulur ki; sabır, muhabbet ve emek ile geçmesi gereken bir eşiği acaba aşmış mı anlaşılsın diye.
Ya bir “çilesiz” ile karşılaşılırsa…
Çile; tarihin tozlu sayfalarında görülecek değildir ya.
Umut adına çıtayı daima yüksekte tutmak gerek…Uzun soluklu evlilikler bir yana şimdilerde yaşanılan sorunlar ve beklenmedik sonlara ne demeli?…
Son olarak şekilci gelenekler diyerek “kolaycılığa kaçmak” kültürümüzü ve aile bütünlüğümüzü sizce derinden etkilemiyor mu?
Selam ve saygı ile…
Çile; dantel örmek olamaz ki en ağır dantelleri örmek benim için en iyi aktivitedir asla çile olarak göremem.
Çile çocukluğunu doya doya yaşayamamak, çile daha küçücük yaşında okumak için anne babanı köyde bırakıp gurbete yol almak, çile şu hayatı hep yarım yamalak yaşamak, çile herkesin senin en hassas yanını küçük görürken ona bütün gururunla sahip çıkmak, çile en zor anında hep dimdik ayakta durabilmek, çilenin en zoruda ne bilir misiniz çile en sevdiğiniz insanın sizden derdine derman olmanızı beklerken elinizden hiçbir şeyin gelmemesi.
Velhasıl çile göreceli bir kavram vesselam.