Sovyet Rusya’da esir Türkleri duyardık çocukken… El radyosundan, ordan, bir Türkçe söz işitebilmek için saatlerimizi harcardık, çünkü yasaktı soğuk duvar; ardı, arkası…
Acıklı “ayrılık” türküleri yankılanırken “çamurlu, titreyerek yürüdüğümüz okul yollarında ”o günler yadıma düşende danışabilmerem” diyen “Hocalı” hatırasını göremedik.
Önyargılarımızı, önümüze engel koymuştuk, kavuşmak varken. Oysa aramızda bir söz söylenmekteydi ki dilsiz dudaksız ülkeler aşan, duyamadık.
Esaret bitti Karabağ’da, kaçkınlar dönüş yolunda, özgürüz. Kavuşmak için koşuyoruz gönül coğrafyalarımıza, vatanımıza. Bakü’den, Şuşa’dan geliyor rahmet ola nene’min sözleri. Türkçe hazinelerimizi Hazar’a karşı açıyoruz, kavuşulası yolları onun ışıkları ile süslemek için.
Karabağ için kurulan öyle bir cümle ki bu, her yer bayram havası… Tek korkum, sade, dillendirirken dahi zorlandığım ayrılıkçı fars fikri, etkisi.
Birliğimiz için, ayağımızı yere daha emin basmak, güçlü olmak gerek daha kendinden emin ileri yürümek için.
Mevlana’dan misal duamız; ölüm bile olsa bu yolda kavuşmak vuslattır, o da bize yegane, tek sevinç!
*
*Karabağ, zaferinin ardından…
