2022’nin şu ilk günlerinde, temennim, “KUZEYSES” ile güzel bir ahenk buluruz cümlenizle… Haftada bir buluşabilme heyecanı ve Selam ile…
***
BİZE AİT OLMAYAN OĞULLAR VE KIZLAR…
VEYA, İLİMLE GELEN, ASIL KAVUŞMALAR.
O, (terbiye edenin) ellerine verirken emaneti, ama’sız, fakat’sız bir teslimiyetle teslim olmak gerek, ilmin kapısına…
Neyin sahibiyiz ki ve nedendir bu inatlaşma! İlmin, bilimin geldiği yere karşı bu kibrimiz sanki, ilahlaşma!
Eritmek gerektir o putu, sonra ise; berraklaşma, saflaşma ve de kavuşma!
*
“Kur’an’ı… hüzünle (teganni) ile zikrediniz” denir. Hüzün, zayıflık değildir. Gözyaşının kaynağı, gözden ziyade kalptir. İlmin kapısı “Oku!” emri ilahisi, kalbe ulaşırsa yol yürünür. Kalp , insanın gönlündeki Kabe; Allahın evidir. Gizlidir, ölçülüdür, özeldir.
Gözyaşı ile mum misali cehalet zehrini yakar, erittikçe bilen olur; ışık verir insan. Kuru beden canlanır, ( insan) olur insan. Belki de Mevla’dan gelen tezyin edilmiş bir incelik; ikram, bir güçtür bu bize…
(hüzün – şefkat – merhamet – vicdan…) … bir terazi üzerineyizdir ki; (var ile yok) arası bir köprü alemde, karşıda cennet!… Son olarak elde kalan ve çaresiz giden üzerine iki yazı ile bitirelim sözü …
*
“Bu gece bir oğlum oldu, O’na atam İbrahim’in adını verdim” der Allah’ın (cc) kulu ve resulü Muhammed(A.S.) O Oğul ki daha birbuçuk yaşındayken Resulullah’ın kucağında verir son nefesini. Elleri ile kabre indirir can paresini. İki damla gözyaşı dökülür gözlerinden ve şöyle der:
“ Göz yaşarır, kalp üzülür, fakat biz rabbimizin razı olacağı sözlerden başkasını söylemeyiz.”
“Ey İbrahim, biz senin ölümünden dolayı, gerçekten çok üzgünüz.”
*
İnternette karşılaştığım, vakıf gureba veya bir başkası, bilinmez. Bir anne emanetinden ayrılış ve ayrılığın mükemmel anlatımı ise tartışmasız.
“Eşini amansız bir hastalıktan kaybeden Orhan Seyfi’nin hastalığa yakalanan kızı “Annem öldüğünde çok ağladın, ben ölürsem ağlamayacağına söz ver” deyince Orhan Seyfi söz verir. Bir süre sonra kızını kaybeder ve o ünlü şarkının sözleri dökülür dizelere;
Gelse de en acı sözler dilime
Uçacak sanırım birkaç kelime
Bir alev halinde düştün elime
Hani, ey gözyaşım akmayacaktın… ”
Orhan Seyfi Orhon
1890 – 1972
