İsmi meçhul ülkenin birinde, adil ve hayırsever bir hükümdar varmış. Tellallar salmış, ferman buyurmuş bir gün.
“Her evden bir kap süt, yarın sabaha değin, şehrin meydanındaki büyük havuza dökülecek. O süt ile de, tüm tebam istifade edecek.” diye.
Gökte yıldızların ve ayın olmadığı karanlık o gecede elinde bir güğüm, ama içi su dolu bir güğüm ile havuza varmış bir çiftçi. Fark ettirmeden de o suyu havuza boca etmiş.
Gün ağarmış ve sabah olmuş. Hükümdar, devlet erkanı, muhafızlar, hizmetkarlar, havuz başına doğru yaklaşmışlar. Amma ve lakin, bekledikleri olmamış ve yanılmışlar.
Tüm şehrin ve ülkenin ahalisi, her nedense, hep o çiftçi gibi: “bir ben yapsam ne olur” diye düşünmüş, o koskoca havuz da bu sayede süt ile değil de silme su ile dolu vermiş.
*
Hatalarımıza gösterdiğimiz ciddiyetimizi, hoşgörümüzü, doğrularımıza göstersek, acaba ne olur? Mühim bir sorudur bu.
Küçük gördüğümüz bir halimiz, tavrımız aslında koca bir barajın yıkılmasına neden olacak kadar önemli ise ne yapmalıyız?
Bankamatikler, emlak ofisleri, otomobil galerileri, kurum, kuruluş, ahlaki ve sosyal azgınlığımız, doymak bilmez çocuksu zulümlerimize durma vakti gelmedi mi?
Veyahut da şöyle söyleyelim. Aynı hoşgörüyü, inceliği, ciddiyeti güzel şeyler yaparken ve hatalardan bir bir uzaklaşırken uygularsak, şu yaşadığımız toplum nasıl olur?
Kendimizle bir başımıza kaldığımız her halimizde, hareketimizde, şu dünyada, “o havuzun başında” yıkmak da bizim elimizdedir, yapmak da.
Kolaylıklar duası ile
Afiyette kalınız.
Merhaba. İbretlerle dolu bir hikaye. Her ne kadar halkın hilekarlığı merkezde duruyor olsa da ahalinin malıyla hayır yapmaya çalışan hükümdar da dikkat çekiyor. Muhtemelen büyük çoğunluğu Müslüman olmayan bir ülkede yaşanmış bu olay… Aksi halde sonuç böyle olmazdı. Yoksa olur muydu?..