Tökezleyip düştüğünüzde, dizleriniz “üf!” olduğunda gözyaşın, yüzün silen, avutan – teskin eden… Dalından kirazı, eriği, elmayı hatta okul harçlığı için biriktirdiği fındığı senle bölüşen… gömleğin düğmelerini iliklerken, papucun bağcığını ilmek atarken yanında bir ablan olmalı ve ah ne zordur o ilmek atmak denen o büyük problem. (?)
Uykuya dalmadan önce son gördüğümüz çiçek desenli yastık başları, duvarda İran halısı, kenarda tüfek desenli kırlent onların dilinde masalsı hikayelerle adeta canlanırdı.
Ateşiniz çıksa uykusuz kalır, çamura bulaşsan sulukta çimzirir, acıksanız anne misalinden yemekler gelir. Okul yolunda beraber yürür, ilk heceleri onlarla okurduk.
Bizim ustamız ve annelerin çırağıydı onlar.
Emekleri ile haneler daha bir dik dururdu. Ocak başında pişen aşda, okulda, köyde, çarşıda, cenazede, düğünde; durdurdukları telaşta onların elleri vardı.
Adları anadoluydu, osmanlıydı, gayeleri sultanlık değildi haşa… Sabr ile işledikleri mukaddes bir çile, düzen – incelik bir emanet gibi başköşede dururdu.
Sağlam aileler, köyler, şehirler onların öpülesi elleri ile güç bulurdu.
Hasılı kelam diyelim ki; rencide edilip ezilen değil, saygıya, hürmetle layık ‘bir ablan olmalı’.
