Vakit gece yarısını geçmiş, birhayli ilerlemişti zaman. Gün ağarmamıştı.
Yüzüne pencereden düşen ay ışığı ile kadın, dizüstündedir. Yün minderin üzerinde oturmaktadır. Bir elinde tahta beşik, bir sağa bir sola salınırken, renkli boncuklar ve ahşap halkalar bu ritme beraberce ayak uydurmaktadır.
Gözlerini kapamadan yarılamıştır geceyi.
Hastalık ve açlık değildir sebebi, bilir bunu lakin, üzerine düşmesin diye beşikte sarılan yörek bağı acaba göğsünü mü sıkıştırmıştır onun? diye düşünür.
Ellerini kuvvetle yummuş, yanaklarına al düşene değin saatlerce ağlamıştır çocuk.
Bir ara üzerindeki örtünün kenarından göz göze geldiği annesinin öfkelendiğini görmüş, birden susuvermiş, dudağını burmuş, çenesini titretmiş, sonra çığlık çığlığa tekrar ağlamaya durmuştur.
*
Gecenin serinliği belli edince kendini yakınındaki erinin solgun ceketine uzandı, aldı omzuna koydu kadın.
Alt kattaki ahırda sarıkızın nefes alışı ve boynundaki zili duyuluyordu. Arada uzak hanelerden bekçi köpeklerinin sesi bu sese karışıyordu.
Aklına geldi. Yıllar önceydi. Yüzünde dolunay aydınlığı ve gökte parıldayan yıldızlar kadar muhteşem gelin telleri iki yanağında, duvağının altındaki örgülü saçlarını tutarak, sağ ayağını atmış, gelin olmuştu bu haneye.
Yine buna benzer beşikleri yayla göçlerinde sırtında taşımış, daha çok küçükken, taflan yapraklarından ve fındık dallarından güle oynaya arkadaşlarıyla oyuncak beşikler yapmıştı o.
Bugün kadar yakın değil miydi o günler? Aynı sabaha çok az kaldığını bildiği şimdiki gibi…
Ay, yıldızlar ve dostları az sonra gidecek. Güneş doğacak. Başlara taç çiçekler yeniden açacak. Serin sabah rüzgarları esecek. Dallar salınacak.
Yollarda çeşmeler daha gür akacak, yepyeni misafirleri daha iyi ağırlamak için. Belki bülbüller kapıların pervazlarına konacak. Bir ağızdan türküler söyleyecek. Hep beraberce horonlar kurulacak. Güzel günler için..
…
selam ile…
