Dedemin ağabeyi Ali Amcamız Terme’de yaşardı. Daha çocukken çıktığı muhacirlik yolunda Terme’yi vatan bilmiş, ömür yolculuğunda orda mola vermişti.
Her sene aksatmadan ziyaretimize gelirdi ve her ayrılırken de her seferinde helallikler alınır, “seneye ya nasip” denirdi. Eli kolu dolu olurdu gelirken; Vakfıkebir ekmeği, üzüm, karpuz, şeker, lokum…
Köy yolumuz topraktı, gün içinde Beşikdüzü’nden bir araba ancak kalkardı. Seyahat, Samsun yolu armelik virajlarından 80’li yaşlarına inat, o dik duruşuna rağmen, zannederim ki ona epey de zordu.
Ses tonu davudi, yüz ifadesi sertti. Sohbeti; cümlelerin ve hatıralarını yanımıza sanki canlı imiş gibi getirirdi.
*
Dedem… Bayram sabahları elini öpmek için sıraya girdiğimiz dedem, ağabeyinin yanında daha bir dikkatli ve daha bir farklıydı. Çocuk aklı ile biraz olsun manalandırabilirdim bunu, ama beni asıl etkileyen başka, bir veda sahnesi olmuştu.
Sakalında aklar, yüzünde yılların tecrübesi kırışıklıklar en hürmete layık bildiğim 70 yaşındaki dedem, kapının önünde, 80 yaşındaki ağabeyi ayrılırken, eğildi elini öptü, hürmetle alnına götürdü; irkildim… Tasvire ve tahlile acizdim o vakitler…
Çok yıllar geçti, anladım ve hatırladıkça huzur buldum bu veda edişten….
*
El öpmek; muhabbet ve sevmeydi, hatta küçük çocukların dahi bu sebepten eli öpülürdü… Alna götürme ise baştacı bir saygı ve hürmetin ifadesi idi.
Zorlama değil gönülden olmalıydı, anneye, babaya, teyzeye halaya… sevilene iletilen bu mühim mesaj.
Bu bayram; telefonumuza atılan mesajlar, e postalarımız, sosyal medya iletilerimiz ne yazıktır ki tatil kabul edilse de bu günlerimiz aslındaki o inceliğe dönsün duamız ile..
Ramazan Bayramımız mübarek olsun!
01.05.2022
Beşikdüzü
*pandemi için; maske, mesafe temizlik!
