Gelir geçer şu ömür, hep bir yarımlık üzere yaşanır. Mükemmel yoktur. Saraylarda da fakirdir insan. Yedi göbek atası olsada öksüz, kimsesiz ve aç ve çıplak ve isimsizdir…
Sözü yükseklere çıksa yine de cılızdır. Karşısında dünya ona sessizdir.
Hep “daha daha..” dememek, tamah göstermemek gerek. Güneş karşısındaki tek gölge yine kendinin, gayrı insan gölgesizdir.
Değiyor ise “toprağa” alnı, gördükçe zayıflığını, yakınlık ile tazelenip güzelleşebildiği kadar eşi yoktur, misalsizdir.
Döndükçe özüne, damıtırsa, olur taç ile tahta layık altın, mücevherat, değeri ölçüsüzdür.
Bir bahçıvana sormak gerek. O kara toprakta ne renk çiçeklerin yetiştiğini, arının, kelebeğin uçtuğunu, bülbülün konuştuğunu.
Öyle de bereketlidir ki şu toprak, susuz kalana farklı bir şekilde membaı çoktur. Bir Trabzon, Samsun Ankara fark etmez. Hatta dünyanın hangi bucağında olsa da hatta.
Aynadaki, o gün geçtikçe güzelleşen yüzünü görebildiği kadar umud ile dolar gönlü. Mutluluk fi sebilillahtır orda ücretsizdir.
Yalnız değildir o vakit aslına dönen, hürdür. Köşe bucak ona, uçsuz bucaksız ve atlastan bir denizdir.
Afiyetle kalınız.
