EMİNEM
Eminem Dorukkiriş Yaylası’nın can kızı
Türküsüne öykünür Sinlice tepeleri
Bir elinde nacağı ağzında çam sakızı
Minik kulaklarında kehribar küpeleri
Soyunmuş yeşilini ala gürgen ağacı
Vargit çiçeği solgun çağman başını eğmiş
Odun eder belinde üç dolayım dırmacı
Alaca fistanının eteği yere değmiş
Yayla dumanı olsam Sis’in başından akıp
Okşasam usul usul Eminem’in yüzünü
Kirpiğine minik bir çiğ tanesi bırakıp
Yüz sürsem sinesine yele verip hüzünü
Kanlı gözyaşlarımı doldursam su tasına
Yayla çimenlerinde gezsem serseri gibi
Kalbimin yarısını bıraksam obasına
Saplansam yüreğine sevda hançeri gibi
Yine anlatamadı kırılası kalemim
Yüreğimin közünü eşiyorum günbegün
Diyemedim derdimi göğe erdi elemim
Gönül yaralarımı deşiyorum günbegün
Ömür geldi geçiyor bin bir heyula ile
Dayanılmaz acılar sığmıyor bedenime
Haberimi alırsa bir yanık sala ile
Elleri yakar beni değmesin kefenime
Akise Obasına ulaşınca haberim
Eminem eyvah dese ilk ve son muştu bana
Bir teselli bulurum ancak o zaman derim
Kendi kavuşamadı ruhu kavuştu bana
Âşık ÇEPNİ