Bazen sohbete başladığımızda eski insanların daha güçlü kuvvetli ve sağlıklı olduklarını söyleriz. Onlara gıpta ederiz.
Çağımız teknoloji çağı dedik. Yavaş yavaş bedenen çalışmayı terk ettik. Her şeyi teknoloji ile yapmaya başladık. Bahçeyi bellemeyi kazmayı traktöre, buğdayı biçmeyi biçer-dövere yaptırıyoruz. Hani eski mısır tarlaları, hepsi fındık bahçeleri oldu. Köylü dediğimiz insanların evinin penceresinden fındık dalları eve giriyor. Bir tutam lahana dikecek bahçe yok.
Evler köylerde bile asansörlü. Kapıya kadar arabayla gel. Eve gir, evden arabaya bin şehre in. Millet olarak, yeni nesil olarak 100 m. yolu bile yürümez.
Özellikle masa başı çalışanlarımız, araba masanın yanına kadar gelse, araçtan inip masaya oturacak, oradan kalkıp araca binecek. Allah’tan binalar böyle yapılmamış diyesim gelirken, ne fark eder diyorum. Asansör var ya!..
Sağlığı yerinde, hiçbir hastalığı olmayan, turp gibi insanlarımız bile bakıyorum asansörle çıkıp asansörle iniyorlar. Dünya, oturdukları sandalyeyle gezilse, inanın ki bir adım bile atmayacaklar.
Durum çok vahim!
Beslenen insanlarımızın vücudunu yağ kaplamış. Yakılamayan yağlar damar sertliği yapmış, damarlarda oluşan tıkanıklık, kalp hastalıklarına yolaçmış.
Uzmanlar:“İnsanın en büyük doktoru yürümedir, insanın başına ne gelirse yürümemekten gelir” diyorlar.
Öyle ise neden yürümüyoruz?
Hanımefendi, beyefendi olduk. Sosyetik, çağdaş insan yürür mü hiç? Gülerler bizi! Evet, gülerler bizi diye yürümekten utanır sağlığımızı değil, başkalarının ne diyeceğini düşünür olduk. Bu yüzden de hastane kapılarında kaldık. Bu gidişle de çok daha kalacağız.
