Yirminci yüzyılın mümtaz siması, ideal gençliğin önderi…
Eli kalem tutan gençler arasındaydım. Başarı mı? İdeal mi? Heves mi? her ne ise… Değişik konularda yazı yazmak bir tutku…
İlk yazdığım kitaplara önsöz hazırlığım vardı. Atatürk’ü anlatan bir ön söz olsun istedim. işe “yirminci yüzyılın mümtaz siması” diye bir cümle ile girdim. İki sayfalık bir kompozisyondu. Birkaç kez okudum. Beğenmedim. Atatürk’ü anlatmak öyle kolay bir iş değildi. Yıl 1981. Atatürk’ün yüzüncü doğum yıl dönümü. Türkiye’de Atatürk’ü en güzel anlatan bir kompozisyon yarışması düzenlenmişti. Çok zeki bir öğrencim vardı. O yörede ortaokul geç açıldığı için adı geçen öğrencim önce kur’an-ı Kerim’i ezberlemişti. Müthiş bir ezber yeteneği vardı. Onaltı yaşında ortaokula başlamıştı. Aklıma şeytani bir fikir geldi. Çocuğu çağırdım. Oğlum dedim. Zamanımız yok. Yarın Trabzon’da yarışma var. Ben sana güveniyorum. Şu metni al. Bu akşam bu metni ezberle. Yarın kompozisyon yazarken bu cümleleri kullan. Bazılarını değiştir. Kendi üslubuna göre yazmaya çalış, dedim.
Merakla sonucu bekliyorduk. Ben şahsen ümitliydim. Bir ay sonra sonuçlar açıklandı. Basına da yansıdı. Öğrencim Türkiye birincisi olmuştu.
Bugüne kadar bu sır aramızda kaldı. Maddi değeri de yüksek olan ödüller aldı. İşin içinde bir parça hile olduğu için bu başarıyı doya doya yaşayamadık.
Allah gani gani rahmet eylesin. Kendisi Azrail’e yenildi. O eser de çocuklarına kaldı.
Geçen hafta oğluna rastladım. Baş sağlığı diledim. O ödülün durup durmadığını sordum. O eser benim için çok büyük bir anlam ifade ediyor, dedi.
Olayın aslını anlatamadım. Belki bu yazı onun için bir hayal kırıklığıdır. Günahı varsa benim, sevabı varsa onun olsun.
Kabrinde rahat uyu güzel insan. Melekler yoldaşın olsun sevgili yavrum…
