“Doğru olsam ok gibi, yabana atarlar beni,
Eğri olsam yay gibi elde tutarlar beni”
İnsanoğlu – tarih boyunca – doğruluktan yanadır. Doğru olarak zordur. Günümüzde geçer akçe hileli olmak, sahte görüntünün altında göz boyamak, yüze hoş görünmek gelir. Nice insanlar vardır. Bu konuda üstat denecek kadar hünerlidirler. Neden sonra foyaları meydana çıksa da, onlar yaptıkları işte uzmanmış gibi hareket ederler. Vicdanları ne olacağını hiç düşünmezler. Hele yaptıkları işin hilesini anlamak, işin rengini hesaplamak için, peşinen hüküm vermek zordur. Böyle insanlar – her zaman – toplumda vardır.
İşin ilginç yanı hilebazlar her zaman kazançlı çıkarlar. Daha doğrusu kazançlı çıktıklarını zannederler. İşin aslı neden sonra anlaşılır.
Tıpkı doğru olan ok gibi. Elde – her zaman – eğri olan yay kalır.
Mustafa Kemal Atatürk bir gün bir nöbetçiye sorar. “Oğlum, nöbet mahallini bir kez gözünden kaçır. Sonra yine toparlan, ve nöbetini tamamla. Ne kaybedersin.” “o nasıl söz beyim! Bana nöbeti biraz gevşek tut, diyorsun. Bütün birlik bana güvenerek uyuyor. Onlara ihanet etmek yakışır mı?” Atatürk’ün gözleri dolar. “Aferin oğlum. Türk askeri görevini tam yapar. Beni tanıdın mı?” “Beyim seni tanımadım. Ama büyük bir insan olduğun konuşmalarından anlaşılıyor. Sağol, ağam, sağol.”
Biraz sonra nöbetçinin keskin sesi duyulur. Ağam şöyle ışığa gel de göreyim seni.
Yüzünü gizleyen Ata’ya, “ben bilmişem. Bu ses Türkiye’yi kurtaran sestir. Sağol atam benim nöbetime geldin.
Köyde arkadaşlarıma anlatacağım Ben dünyanın en büyük komutanı ile konuştum, diyeceğim.
Sağol atam, sağol…”
