Of’ta çalışıyordum. Okul müdürüyüm. Türkçe derslerine de birkaç tane öğrenci var ki, örnek mi örnek. Bu öğrencilerden birisi bugün büyük bir şair. Üç bine yakın şiiri var. İstanbul’da işadamı. Dersin ortasında sınıfa eli çantalı birisi girdi. Sınıfın ortasına kadar geldi. Acaba kim. Bir yetkili mi? Yoksa bir Almancı mı? Tanımıyorum. Sınıfın ortasında biraz durdu. Öğrenciler de şaşkındı: “Ben bakanlık müfettişiyim” dedi. Dersin takdimini yaptım. Kendimi tanıtım. Dersim Türkçe, dedim. Sınıfın ortasına geçerek derse devam etmemi söyledi. Sınıf tedirgindi. Ben bir kaç espri yaparak dersi sürdürdüm. İşlediğim konuda bir kaç tane deyim vardı. Bunların anlamlarını sordum. “Dizlerimin bağı çözüldü” ne demektir, dedim. Sınıfın en hareketli, en zeki öğrencisi, ben söyleyeyim, öğretmenim, dedi. Sözü ona verdim: “Çok korkmak anlamına gelir, dedi. Bunu bir cümlede kullanabilir misin, diye ikinci soruyu sordum. Öğrenci hiç düşünmeden şu esprili, eleştiri cümleyi kullandı:” Kapıyı çalmadan sınıfa giren müfettişi görünce dizlerimin bağı çözüldü. Bu taş müfettişe idi. Müfettiş bu müthiş cevaba bir şey diyemedi. Biraz bozulur gibi oldu.” Ben kapıyı çaldım ama, siz derse dikkat ettiğiniz için duymadınız” dedi.
Süper zeka işte böyle bir şey. Hani derler ya; bir taşla, iki kuş…
