Bir Türk geleneği olan Mayıs Yedisi, miladi takvime göre her yıl 20 Mayıs günü kutlanır. Bu gelenek yüzyıllar öncesine dayanır ve hiçbir organize yapılmadan halk tarafından kendiliğinden düzenlenir.
Beşikdüzü ilçesinde de ne zaman kutlanmaya başlandığı bilinmemektedir. 20 Mayıs 2000 Cumartesi günü iki kayığın alabora olması sonucu 38 vatandaşımızın hayatını kaybetmesiyle bu geleneğin bir bölümüne yasak geldi.
Beşikdüzü’nde Mayıs Yedisi geleneği sadece ineklerin yıkandığı bir gelenek değildir. İneklerin yıkanması gün boyu devam ederken, bir yandan da kayıklarla deniz gezintisine çıkılır. Biz bu geleneğin şimdi inek yıkama kısmını yapıyoruz, deniz kısmını kaldırdık. Yani geleneğin bir ayağını topal yaptık.
Birkaç yıl Trabzon Büyükşehir Belediyesi’nden alınan gemiyle bu gelenek yaşatılmaya çalışılmıştı. Belediyenin de bu gemiyi elinden çıkarmasıyla bu gelenek sahipsiz kaldı.
Kaza oldu diye bu geleneğin yaşatılmasına neden izin verilmiyor? Neden sahip çıkılmıyor? Bir milletin bir yörenin geleneği kaza oldu diye terk edilebilinir mi?
Neymiş kayığa binmek yasak. Neden yasak? Yasak işte. Bu yasak, devlet olarak biz sizi koruyamayız anlamına geliyor.
Halbuki; hava durumuna göre, kontrollü bir şekilde küçük kayıkların değil, büyük motorların kullanılarak, vatandaş da bilinçlendirilerek deniz gezintisi kısmına devam edilebilecekken devlet en kolay yolu seçiyor, yasak diyor.
Kaza zaman zaman olabilir. Her yıl dikkatsizlik ve tedbirsizlik yüzünden onlarca insanımızı trafik kazasında kaybediyoruz. Maden ocaklarında onlarca insanımızı bir kaza sonucu kaybediyoruz. Peki bu kazalar sonunda seyahat yapmaktan mı vazgeçtik, yoksa maden ocaklarını mı kapattık?
Devlet işine geldiği yere sahip çıkıyor, işine gelmediği yerle ilgilenmiyor. Bir yasak kelimesiyle işi çözüyor.
Böyle saçmalık olmaz. Devletin acizliğidir bu!.. Yerel idarecilerin sesini çıkarmaması bu yasakta baş rol oynuyor. Daha tertipli, düzenli bir şekilde bu geleneği yaşatmak istiyoruz diyen yok. Bir kaza oldu diye bir gelenek ortadan kaldırılamaz. Şimdi kutlanan Mayıs Yedisi şenliği, kuyruksuz kuşa döndü. Şenliğin bir ayağı topal yürüyor. Tedavisine bakan yok! Yazık!..
