Yıl 1962. Artvin Hopa Ortaokulu’nda çalışıyorum. Müdür Başyardımcısıyım. Okul müdürümüz Ordulu. Hopa’da içgüveyi, erkek çocuğu olmayan bir eve damat oldu. Önce evi sonra mahalleyi etkisi altına aldı. Mahallenin tüm sorunları ondan soruluyordu. Çok kalabalık olan okulumuzun tüm yükü omuzlarımda idi. Çoğu kez Müdür Bey haftalarca okula uğramazdı. Çark nasıl dönüyordu? Umurunda bile değildi. İl yönetimi de ondan farklı değildi. Bu hava içinde yıllık genel teftiş geçirdik. Müfettişlerin geldiğini duyan müdür 20 gün rapor almıştı. Müfettişlerden birisi işin farkına varmıştı. Onun raporu doğrultusunda müdür bey görevden alınmıştı. Beni müdür vekili olarak görevlendirdiler. Velilerle, halkla diyaloğum çok iyi idi. Beni çok seviyorlardı.
Burada, Kuledibi İlkokulu’nda çalışan Mükrimin adında bir öğretmen vardı. Artvin Şavşat doğumlu. Mükrimin tek maaşla dört çocuğunu üniversitede okutmaya çalışıyordu. Çoğu kez ekonomik sıkıntı yaşadığını duyardım. Üç beş kuruş daha fazla alayım diye Ankara Eğitim Fakültesi’ni – dışarıdan – sınavlara girerek bitirmişti. Derslere ücretli girmek istiyor, ama, her defasında okul müdürümüz olur vermiyordu. Mükrimin’in çocuklarından birisi Ankara’dan izne gelmiş, Hopa’dan Şavşat’a giden otobüsü kaçırmıştı. Otelde kalacak parası yoktu. Adı geçen öğrenciyi okulumuzun pansiyonunda birkaç gece misafir ettim. Tüm sorumluluğu üstlenmiştim.
Birkaç ay sonra ihtiyaç göstererek Mükrimin hocayı kendi okuluma aldım. Çok mutlu oldu. Örnek bir öğretmendi. O geldikten sonra çok büyük başarılara imza attık.
Aradan otuz sene geçti. Beşikdüzü Zemberek mahallesinde yeni yol genişlemesi var. Evimi yıkmaya karar vermişler. Binbir emekle yaptığım modern evim yıkılacaktı. İş mahkemeye intikal etti. Ben ne pahasına olursa olsun, evimi yıktırmamaya kararlıyım.
Birkaç kez mahkemeye çıktıktan sonra Karayolları üst düzey bürokratları incelemeye geldiler. “Raporunuzu tuttuktan sonra benim konuklarım olacak, evin balkonunda öğle yemeği yiyeceğiz, “ dedim. Kabul ettiler.
Yemek sırasında hepsine ayrı ayrı sordum: “Nerelisiniz… İçlerinden birisi Şavşat’lıyım, dedi. Ben; “Benim çok sevdiğim bir arkadaşım vardı. Adı Mükrimin Bahçeci idi” . Başmüfettiş güldü. “Hocam, ben onun oğluyum. Sizi tanıdım, ama ses çıkarmadım, dedi. Hani beni iki akşam pansiyonda misafir etmiştiniz.” Kalktım boynuna sarıldım. O da ellerimi öpmek istedi. Öptürmedim.
“ Hocam, ben raporumu bu ev yıkılmayacak diye vermiştim. Evi yıkmaya gerek yok. Eğer yol yeterli değilse , yukarıdaki fındık bahçesinden alınabilir.” Dedi.
Nereden nereye… Dostluk, arkadaşlık; kanunlardan sonra gelir.
Kalın sağlıcakla…
