Öğretmenlerim bana her şeyi öğrettiler. Dünyada en güzel sevgi budur dediler. “Anne sevgisi” anne sevgisi, vatan sevgisine eş değerdir, dediler. Amenna… Bana özgürlüğü, güzelliği öğrettiler. Aldık kabul ettik. Zihnimizi nakış nakış işledik. Bana doğudan batıya, kuzeyden güneye at koşturan Türk ordusundan bahsettiler. Minnacık belleğime bu yüce sevgiyi, saygıyı, gururu silinmeyecek şekilde kazıttılar. Buna da eyvallah.
Bana insanları sevmeyi öğrettiler eli öpülesi öğretmenlerim. “Allah’ın en saygın eseri insandır.” dediler. Bu da bana cazip geldi. Ustasının yüceliğinden, eserinin de yüce olduğu anlatıldı yıllarca…
Bana usanmadan binlerce harita çekti çizdirdiler bıktırmasıya… Sınırları tunçtan, katmerli çelik gibi kırmızıya boyalı haritalar. Uzayıp giden demiryolu haritaları. Gençlik yıllarında kaç kez o demiryollarında ülkemi boydan boya gezdim. düşümde. Kaç kez ağladım gezemediğim bu güzel ülkem için…
Bana dürüstlük doğruluk insanlık şarkıları öğrettiler o eli öpülesi öğretmenlerim. Nice tehlikelere maruz kaldık bu güzel ülkemi koruma adına. Şehitler verdik bu yüce toprakları koruma uğruna. Kol bacak verdik birlik dirlik adına.
Sonra eli öpülesi öğretmenlerimin bana öğretmeye çalıştıkları doğruları yanlış diye yüzüme vurmaya çalışanlar türedi etrafımızda.
Daha sonra parasının hesabını bilemeyenler çıktı ortaya. Benim her sözümde keramet vardır anlayışı türedi, etrafımızda. İkilemler çoğalır oldu son yıllarda. Artık gençlik açların değil, tokların sözünü dinler oldu. Benim milli değerlerimin kıyısında, kenarında gedikler çıkmaya başladı.
Çoğu kez komşu ülkelerin yöneticileri benim ülkemin yöneticilerini övmeye başladılar. Her övgüde başımıza bir belanın geldiği gerçeği ortaya çıktı. Millet ve devlet olarak övülmekten korkar olduk.
Acaba yanlışların doğru, doğruların yanlış olduğu bir ülkede mi yaşıyoruz? Sevgili öğretmenlerim Bana her şeyi öğrettiniz de, vatan nasıl bölünürü öğretmediniz. Nur içinde yatın emi…
