Çocukluk yıllarımızda radyoların, gençlik yıllarımızda televizyonların inandırıcılığı doruklarda idi. Bir haberi radyodan duymuşsak, televizyondan işitmişsek o haber mutlaka doğruydu. Hiç bir habere şüphe ile bakmazdık. İnanmak istemeyenlere de “Koskoca radyo , televizyon yalan mı konuşacak” derdik. Bu anlayış yıllarca hiç değişmedi. siyasi otoriteler sazı eline alıncaya kadar bu anlayış ilahi bir güç gibi algılandı.
Radyolar devlet kuruluşu değil, hükümet kuruluşu anlayışı yerleşince Türkiye’nin en büyük hatibi Osman Bölükbaşı’ya Trt Osman ünvanı takılınca bütün dengeler altüst oldu. Kalbimize şüphe tohumları ekildi. Radyoların yerini televizyonlar alınca, doğrular kıyısından, köşesinden tırtıklanmaya başladı. Bu iş günümüzde doruklara çıktı. O kadar ki: Kanallar arasında bile çelişkili haberler yarışır oldu. Birçoğu yandaş anlayışın ürünü gibi göründü. Çoğu haberlerde patronların görüşü ağır bastı. Çoğu kez haberlerden yüzde otuz, yüzde elli abartı payı, fire düşme gereğini duyuyoruz. Septisizm ön plana çıkıyor.
Seçilen konularda gerçeklerden uzak, inandırıcılığı kalmamış, göz boyama amaçlı gibi görünüyor. “Laf olsun, torba dolsun” misali. Ekranlara bakıyorsun, saatlerce izliyorsun, içerik bomboş. Bir fındık kabuğunu doldurmaz. İsimlerin başında prof ünvanlı olanlar bile o ünvanlarla örtüşmeyen fikirleri insanı üzüyor. Biz böyle değildik, bize ne oldu? Bazen işin uzmanları yerine sokaktan toplanmış gibi konulara bi haber sözüm ona uzmanlar…
Her fırsatta milli konuları arıyorum. Bizi biz yapan konular. Kalbimin büyük bir bölümü aslan yürekli, çelik bilekli ordumun sevgisiyle oldu. Beni hayata bağlayan bu sevgidir. Şanlı bayrağımın şavgısı yüzüme vuruyor. Bana hayat veren, güç veren bu şavgıdır.
Güzel günler sizin olsun, genç yavrularım.
Kalın sağlıcakla…
