Çocukluk yıllarımızda radyoların, gençlik yıllarımızda televizyonların inandırıcılığı doruklarda idi. Bir haberi radyodan duymuşsak, televizyonlardan işitmişsek o haber mutlaka doğrudur. Hiçbir habere şüphe ile bakmazdık.
İnanmak istemeyenlere de : “Koskoca radyo-televizyon yalan mı konuşacak?” derdik. Bu anlayış yıllarca hiç değişmedi. Siyasi otoriteler sazı elinle alıncaya kadar… Radyoların devlet kuruluşu değil de, hükümetin kuruluşu anlayışı yerleşince, Türkiye’nin en büyük hatibi Osman Bölükbaşı’na “TRT Osman lakabı takılıncaya kadar. Böyle bütün dengeler altüst oldu.
Kalbimize şüphe tohumları ekilmeye başladı. Radyoların yerini televizyonlar almaya başlayınca, doğrular, kıyısından, köşesinden tırtıklanmaya başladı. Günümüzde doruklara çıktı. O kadar ki; kanallar arasında bile çelişkili haberler yarışır oldu. Bir kısmı yandaş anlayışın ürünü gibi göründü. Birçok haberde patronların görüşü ağır bastı.
Çoğu kez ekranlara yansıyan haberlerden yüzde otuz, yüzde elli abartı payı düşme gereğini duyuyoruz. Septisizim ön plana çıkıyor. Seçilen konular da , gerçeklerden uzak, inandırıcılığı kalmamış, göz boyama amaçlı gibi görünüyor.
Laf olsun, torba dolsun misali… Saatlerce dinliyoruz; içerik bomboş. Bir fındık kabuğunu doldurmayan konular. Türk Milletinin aklıyla dalga geçiliyor gibi.
İsimlerinin başında “prof” ünvanlı olanlar bile o ünvanla örtüşmeyen fikirler beyan ediyorlar. Biz böyle değildik, bize ne oldu?
Çoğu kanallarda işin uzmanları yerine sokaktan toplanmış gibi konulara bihaber sözüm ona uzmanlar…
Aslan yürekli, çelik bilekli ordumuzun haberleri bile inandırıcılığı kaybetmiş durumda. Biz böyle değildik, bize ne oldu?..
