Dünyanın en kanlı savaşları dediğimiz Çanakkale Savaşları bir mucize ile son bulur. Her işin bir sonu vardır. Bu savaşların sonu da böyle bir mucize ile sona erer. Savaş artık son demlerini yaşamaktadır. İki tarafın boy çukurları 15-20 metredir. Her akşam – akşam yemeğinden sonra – birkaç saat her iki tarafa da istirahat verilmektedir. Bu istirahatte çok güzel sesli bir hafız Kur’an okumaktadır… Hani derler ya, kuşlar daldan düşer. Anzaklar huşu içinde, kendilerinden geçerek dinlemektedirler. Bu Kur’an dinlemek suresi birkaç akşam devam eder. Sonra birden kesilir. Bu süre birkaç gün sürer. Anzaklar bir gün bir taşa yazarak Kur’an okunmayışının nedenini sorarlar. Niçin Kur’an okumuyorsunuz. Bu soruya bizimkiler cevap verir: ” O Kur’an okuyan hafızı siz öldürdünüz!” Anzak tarafı büyük bir pişmanlık içindedir. Komutanlarına durumu anlatırlar. “Türklerde müslümandır. Biz Müslümanlarla savaşıyoruz. Biz Kur’an’a kılıç çekiyoruz. Bir daha savaşmayız. ” İşte Kur’an’ın mucizesi. Komutanları, onları savaştırmak için ne yaptıysa başaramaz. Hatta “savaşamayacakları biz kendi ellerimizle vururuz.” dediler. Ne yaptılarsa para etmedi. Biz Kur’an’a kılıç çekmeyiz diye isyan ettiler. İşte savaşın kırılma noktası burasıdır. Günün anlamı ve tarihi sonuçlarını anlatırken bu kısmı boş geçenleri kınıyorum. Esas anlatılmaya değer konu bu.
Biz her zaman savaşın hikaye kısmını anlatırız. Esas bam teline dokunmayız. İşte savaşın bam teli burası.
Kalın sağlıcakla…
