Mehmet Emin Yurdakul: “Unutma ki şairleri haykırmayan bir millet, sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir” der. Bu söz, gerçekleri haykırmayan gazetecilerle eşdeğer bir anlam taşır. Özgürlüğün simgesi gazetecilerdir.
Gazeteciler toplumun kaynağıdır. Ülkenin sorunları onların omuzlarındadır. Bu sorunları dile getirenler, onlara çözüm ararlar.
Günümüzde iki mesleği beraberce yürüten bu işi ikinci meslek olarak zevk için yapanlar da var. Bunlardan biri de benim. Öğretmenliğin yanında altmış yıldır gazetecilik yapan birisiyim. Bugüne kadar, Hürriyet, Yeni Ortam ve Karadeniz gibi gazetelerde iki binin üstünde köşe yazım yayınlandı. Hatta bu köşe yazılarından seçilen örnek yazılardan Cihanın Gözüyle adlı bir kitap yayınladım. Hal böyle iken milli günümüze – bugüne dek – davet almadım. Hatta mesleği gazetecilik olan Ahmet Saraç, Barışan Atmaca gibi arkadaşlar da davet alamayanlar arasındadır. Bunların dışında Hakimiyet gazetecileri Cemal Aksoy, Ercan Kaba ve daha niceleri bu önemli günde unutulanlar arasındadır.
Peki akla şöyle bir soru geliyor: Gazeteciler yemeğine Beşikdüzü’nden kaç kişi katıldı. Eğitim ve kültür diyarından davet etmeye gazeteci bulamadınız mı? Sorulara devam ediyoruz. Bu geceyi kim, veya kimler organize etti.?
Beşikdüzü’nün adına, ünvanına, yakışır bir etkinlik böyle mi olmalıydı?
Belirli yaştan sonra unutulmak insanların kaderi mi? Kalın sağlıcakla…
