Yıllardır Beşikdüzü’nde kanayan bir yaraya parmak basmak istiyorum. Benim bir sözüm var. “BASINSIZ YAPILAN İŞ, ANFİSİZ ÇALINAN SAZA BENZER”. Beşikdüzü son yıllarda bunu yaşıyor.
İlgili kurum ve kuruluşlar, yaptıkları işleri kendi sitelerinde yayınlayarak seslerini duyurduklarını sanıyorlar.
Şimdi bir kahvenin önünde saz çalan bir adımı düşünün. O sazın sesi sadece etrafında olanlar tarafından duyulur. Eğer o sazı bir anfiye bağlarsa yüzlerce metre mesafeden sesi duyulur. İşte basında buna benzer. Kendi siteniz dışında, basında da çıkarsa daha çok insanın o haberi okumasını sağlamış olursunuz. Bu da ilçenin sesi çıkması adına mutluluk verici bir olaydır.
Gönül ister ki; ilgili haber bir gazetede veya bir sitede değil, onlarca gazete veya sitede çıksa, hatta televizyonlardan yayınlansa kimin zararı olur. İlçemizin sesi daha gür çıkmış olmaz mı? İlçemizin reklamı daha çok olmuş olmaz mı?
Beşikdüzü’nın sesi kısıldıkça kısıldı. Yeni ilçe olduğumuz 1988 yılının yarısı kadar bile çıkmıyor. Her kurum ve kuruluş kendi havasında. Beşikdüzü’nün reklamı olmuş olmamış, ilçenin kültürü öne çıkmış çıkmamış, başka ilçelerde gazete, dergi çıkıyormuş, radyoları varmış yokmuş, haber siteleri varmış yokmuş kimsenin umurunda değil. Tahsilli olmak başka şey, bunları düşünmek, yokluğundan üzüntü duymak, biz de neden bunlar yok demek başka şey.
Bir ilçedeki basın kuruluşları ol ilçenin haber merkezleridir. Her kurum ve kuruluş o merkeze haberini ulaştırır. Bu işin kuralı budur. Bizim dolaşarak veya her kuruma telefon ederek haber alış verişinde bulunmamız imkansız gibi bir şey. Hergün biz onları arayamayız ama haber vermek isteyenler bizi arayabilir. Veya haberini gönderebilir. Basın kuruluşlarına sahip çıkmak gerekir. Nedir bu vurdumduymazlık anlamış değilim.
Bu konuda Beşikdüzü’nde ne Kaymakamlık, ne Belediye, ne diğer daire amirleri, ne siyasi parti başkanları, ne muhtarlar, ne okul müdürleri(bazıları hariç) ne spor kulüpleri bizimle haber paylaşımında bulunmuyor. (Hele siyasi parti başkanları kağıt üzerinde başkanlar. Ne yazılı, ne de sesli basında doğru dürüst bir haberlerine rastlamadım. Beşikdüzü’nün eleştirilecek veya hatırlatılacak hiç bir eksiği yok demek ki.) Bu kurumlar, yaptıkları etkinliklere çağırma zahmetinde bile bulunmuyorlar. Bizleri haberdar etseler biz onların ve Beşikdüzü’nün reklamını yapmış olacağız. Bunun farkında bile değiller.
Değerli okuyucularımız, bu anlattıklarımızı da dikkate alarak bizi değerlendirin. Trabzon’da yeni bir haber ajansı kuruldu. Sahibi arkadaşım. Abone ol dedi, abone oldum. Hergün 20 ile 30 arası haber gönderiyor. Trabzon’a gittiğimde yanına uğradım. Bu kadar haberi nasıl bir günde yapıyorsun. Üstelik bir tane muhabirin var dedim. Ahmet Bey dedi. Bize haberler kurum ve kuruluşlardan fotoğraflı yazılmış olarak geliyor. Bizim o kadar haberi gidip yapmamız mümkün değil. Gelen haberleri sadece haber diline çeviriyoruz ve servis yapıyoruz dedi.
Bizde bırakın haberi yazıp fotoğraflayıp göndermeyi, haber dahi edilmiyor. Maalesef Beşikdüzü basın konusunda ileri gidecekken, 1988 yılının bile gerisine düştü.
Beşikdüzü’nün sesinin yüksek çıkmasından herhalde rahatsızlık duyuluyor. Eğer o ses çıksaydı Beşikdüzü’nün Adliyesi gitmezdi. Meslek Yüksekokulu’nun içi boşaltılmazdı. Yıkılmaması gereken binaları yıkılmazdı.
Son olarak şunu söylemek isterim. Yanlışta ısrar etmek, kültürlü olduğunu iddia eden Beşikdüzü’ne yakışmıyor. Basın kuruluşlarının kapanmasına seyirci kalarak kültürlü olamazsınız. 12 basın kuruluşu kapandı bu ilçede . Hiçbir amirinin, memurunun, esnafının, işadamının sesi çıkmadı.
Bence Beşikdüzü’ne bunlar yakışmıyor. Yakışıyor derseniz yapmaya devam edin. Zaten emekliyim. Ben de çekerim elimi ayağımı bu işten. Gün gelir başkasının arabasına binerek Trabzon’a gitmek zorunda kalırsınız. Ya da gitmezsiniz.
