Anadolu Selçuklularının meşhur bir sözü vardır: “Herkesten her şey olur da, herkesten öğretmen olmaz.
Öğretmen her şeydir. Sevgidir, sevgilidir. Annedir, babadır. Aktördür. Öğrencisine kendi öz çocuğu gibi bakmasını bilmeyenlerden öğretmen olmaz.
Son yıllarda bu yüce meslek kıyısından, köşesinden tırtıklanmaya başladı. Bugün başında milli kelimesi olan bir bakanlıkta bütün bu özellikleri üzerinde toplayan kaç öğretmen var? Okuyan, soruşturan, araştıran, kısaca mantık süzgecini kullanan kaç öğretmen var?..
Geçenlerde – bir öğretmen sevdalısı olarak – beni çok etkileyen bir olay yaşadım. S.Y. adında tatlı, minnacık bir kızımızla televizyonda bir söyleşi yaptım. 8-9 yaşlarında. Zeka yaşı , ana yaşının çok üstünde. Kızımız anlattı, ben dinledim: “Öğretmenimiz görev verdi. Herkes tatilde ne yaptığını gelip sınıfta anlatacak. Harçlıklarımı, biriktirmiştim. Yıllardır bir düşüncem vardı: Anıtkabir’e gidecektim. Öğretmen olan halamla bu yüce makama, Anadolu’nun Kabesi olan yere gidecektik.
Aman Allah’ım! O ne heyecandı. Kalbim yerinden çıkacakmış gibiydi. Çanakkale savaşlarının canlandırıldığı bölümde ağlamaklı oldum. Acaba oradaki savaş çığlıkları arasında büyük dedemin sesi var mıydı?
O sahneler günlerce rüyalarıma girdi. O sahneleri arkadaşlarımla paylaşacaktım. Tatil dönüşü sıra ile yaptıklarımızı anlatmaya başladık. Sıra bana gelince heyecanla ayağa fırladım; Öğretmenim, ben tatilde Anıtkabir’e gittim,” dedim. Öğretmenimin kaşları çatıldı. “Otur yerine”, dedi. “Günlerce ağladım.”
“İşte o anda benim öğretmenim öldü.
Ondan sonra hiç yaşamadı.” Yorum sizin.
